سال دیدن آنچه که هست٬ ‌آنطور که هست

پایگاه خبری فولاد ایران - کمتر سالی به مانند سال ۱۳۹۷ جامعه ایران را به چالش کشیده است. سالی که در آن بحران ارزی٬ پرونده های فساد و کمبودها و کاستیها دوباره آشکار شدند. آنان که با انکار قوانین حاکم بر روابط انسانی و مبادلات اقتصادی همیشه به کارآیی داغ و درفش باور داشتند بار دیگر راه حل را بر فراز چوبه دار جستند و سلاطین را برکشیدند تا سلطه انسانهای مقهور شرایط بر بازارهای لجام گسیخته پایان یابد ولی نه داغ و درفش جواب داد و نه ارزان نگه داشتن مصنوعی دلار.

در عوض مثل همه چهل سال گذشته رانت رسید و توزیع شد و عده ای به بهانه توزیع ارزان مایحتاج مردم سودهای میلیادری به جیب زدند و سرمایه کشور را مثل همیشه از تولید و توسعه به مصرف و حیف و میل کشاندند. در کنار آنها آشکار شدن پرونده هایی مانند #پتروشیمى_گیت  نشان داد که مدعیان معجزه در #اقتصاد #ایران مدتهاست که حکایت مردی را دارند که می گفت کوه جابجا می کند ولی اول باید کوه را بلند کنند و پشت او بگذارند تا ببرد. چرخ اقتصاد وقتی می چرخد که گرد باشد و البته اختراع دوباره چرخ تنها به معنای اتلاف منابع و فرصتهاست.

حالا سال #۱۳۹۸ آغاز می شود. سالی که پرسشهای بی پاسخ سال ۱۳۹۷ را به میراث خواهد برد٬ پرسشهایی که رفته رفته می بینند و می بینیم ذهنیتهای معمول  برایشان پاسخهای کارآمد ندارند. اگر تمام رویدادهای سال ۱۳۹۷  باعث شده باشد تا مردم و فعالان اقتصادی صادقانه با واقعیتهای اقتصادی و هزینه های سیاستهای به ظاهر حمایتی دولت روبرو بشوند و در درستی پیشفرضهای حاکم بر این سیاستها تردید کنند٬ می شود به سال ۱۳۹۸ امیدوار بود. سالی که در آن تحریمها و فشارها ادامه خواهد داشت ولی می تواند سال اصلاحات ساختاری و پایان دادن به بی اندامی ها و تاخت و تازهای ترکان فلک در اقتصاد  باشد.

فراموش نکنیم که باورهای ما سیاستهای را شکل می دهند ولی اقتصاد هزینه سیاستها را می پردازد. جامعه ای که خود را وابسته به واردات می داند همیشه مجبور است که به هزینه تولید کننده و مصرف کننده به وارد کننده رانت دلار ارزان بدهد. در عمل وقتی منابع ارزی صرف واردات می شوند و بازارهای داخلی هرگز وارد رقابت بر اساس نوآوری و کیفیت با بازارهای جهانی نمی شوند٬ تولیدات هستند که یا متوقف می شوند یا آنقدر کم کیفیت می مانند که توان رقابت ندارند. در نتیجه با حذف تولیدکننده داخلی در عمل مصرف کننده داخلی وابسته به واردات می شود. و البته  توزیع رانت ادامه می یابد. از خودمان بپرسیم آیا وقت ان نرسیده است که چشمها را بشوریم و جور دیگری به اقتصاد نگاه کنیم؟‌ سال ۱۳۹۸ سال پویش هم می تواند باشد و گرنه ادامه چالشهای سال کهنه خواهد بود و پاسخهایی که همه می دانند پاسخ نیستند.

خیابان فرصت