پایگاه خبری فولاد ایران - دو ابرقدرت اقتصادی دنیا که مدتهاست در مورد تجارت ، فناوری
و بازارهای سرمایه با یکدیگر اختلاف دارند ، حال توجه خود را به تغییرات اقلیمی به
عنوان مسیر بعدی برتری تجاری بر یکدیگر معطوف کرده اند. "جنگ آب و هوایی" بین واشنگتن و پکن
به دنبال جنگ فناوری و جنگ تجاری خواهد بود چرا که تغییر اقلیم به موضوع اصلی اقتصادی
و سیاسی دهه های آینده تبدیل شده است. این حساسیت فقط برای نجات کره زمین نیست. بلکه
استراتژی های آب و هوایی راهی برای برتری جهانی هستند . موارد بیشتری در معرض خطر است
از جمله تأثیر اقتصادی آب و هوا می تواند به 69 هزار میلیارد دلار در قرن اخیر برسد
، و سرمایه گذاری بر انتقال انرژی نیاز به افزایش تا 4 هزار میلیارد دلار در سال
دارد. همچنین استقلال در تامین انرژی و کنترل زنجیره تأمین نیز با توازن ژئوپلیتیکی
قدرت که با اوج گیری قیمت نفت در سال 2030 مرتبط است ، در معرض خطر است.
در
این راستا امریکا به دنبال افزایش قوانین ، نوآوری ها و ورود سرمایه به سمت انرژی های
تجدید پذیر مانند باد ، خورشید ، باتری ها و هیدروژن است. سرمایه گذاری ها در بخش
خودروهای برقی نیز باید افزایش یابد چرا که 50 درصد نفت تولیدی دنیا امروزه برای
بازار حمل و نقل مصرف می شود و کسی که در بازار خودروهای برقی موفق تر باشد عملا قدرت
را در دست می گیرد.
به گزارش فولاد ایران،
در این بین
تحلیلگران معتقدند که توانایی کشورهای پیشرفته در ایجاد ، اجرا و فروش محصولاتی که
برنامه آب و هوایی را بدون تأثیر منفی بر بازار کار پیش می برند ، چشم انداز اقتصادی
را در سالهای آینده شکل می دهد.
تا زمانی
که مردم بر این باورند که قرار است بازاری برای چنین فناوری هایی ایجاد شود و این امر
به ارزان بودن آن بستگی دارد، خواه مشاغلی را از بین ببرد یا شغل ایجاد کند و
لزوما به معنای حذف مشاغل نیست. این امری ضروری است و به نظر می رسد این جنگ از
پیش آغاز شده است. طرف های امریکایی بر این باورند که گروه اقتصادهای بزرگ باید تحقیق
و توسعه خود را به شدت گسترش دهند و علم و فن آوری لازم به منظور رقابت با چین را
به دست آورند.
چین متعهد شده انتشار کربن را تا سال 2060به صفر برساند. بر
اساس گزارش اخیر ، کشورهایی که متعهد به انتشار صفر شده اند در حال حاضر کمتر از نیمی
از کل انتشارات جهانی آلاینده های کربنی را تشکیل می دهند در حالی که چین حدود دو سوم
اینها را شامل می شود.
با این حال ، این می تواند یک اقدام خیلی بلند مدت باشد ، زیرا چین بزرگترین آلوده
کننده کره زمین است. این کشور حدود 30٪ از انتشار دی اکسید کربن دنیا را در دست
دارد ، یعنی بیش از دو برابر امریکا و این رقم در برنامه تغییرات آب و هوایی یک
سطح بسیار ناکافی است. مسیر بالقوه این کشور
برای رسیدن به انتشار کربن صفر، با تعیین 16 هزار میلیارد دلار سرمایه گذاری در زیرساخت
های فن آوری های پاک برآورد شده که چین باید تا سال 2060 به آن دست یابد. در مجموع ، این سرمایه گذاری ها که در سه فناوری بهم پیوسته
برق ، هیدروژن سبز و جذب کربن است می توانند 40 میلیون شغل جدید ایجاد کنند و رشد اقتصادی
را به همراه داشته باشند .
قابل ذکر است هزینه های تحقیق و توسعه چین با افزایش 10.3 درصدی
در سال 2020 به 378 میلیارد دلار رسید و از
امریکا پیشی گرفت.
در این بین در حالی که هشت شرکت از ده شرکت بزرگ فعال در
زمینه انرژی های پاک دنیا در اروپا واقع شده اند، برآورد شده تا سال 2030نیز این
ظرفیت انرژی های پاک در سطح جهان تا 4 برابر شود. همچنین سرمایه گذاران علاقه مندی
بیشتری به شرکت هایی نشان داده اند که به دنبال انتقال انرژی از بخش خودروهای برقی
به انرژی های پاک باشند.
از آنجایی که چین برای دسترسی به فناوری های امریکا و سایر کشورهای عضو
گروه 7 ( گروه 8 بوده ولی به دلیل تعلیق روسیه فعلا جی 7 شده است) خود را دور می بیند
، شاید یک جدا سازی استانداردها ایجاد شود ، و یک "مدار چین محور" و
" مدار گروه 7 محور" ایجاد شودکه البته پایدار نخواهد بود.
از منظر اقتصادی فقط یک نوع استاندارد در سطح دنیا باید وجود
داشته باشد. اقتصاد مقیاس چنان قدرتمند است که اگر دو استاندارد مشترک داشته باشید
، یک طرف ضرر می کند.
به همین دلیل هر طرفی که در این مسابقه برنده شود در رده های
بالا قرار خواهد گرفت. آن مسابقه آغاز شده است و گروه 7 این کار را با اقدام جمعی دنبال
نکرده است در حالی که این همان کاری است که آنها باید انجام می دادند چرا که مسئله
تغییرات آب و هوایی یک مسئله فوق العاده مهم است.
منبع: CNBC
ترجمه: م. تابان شمال