پایگاه خبری فولاد ایران - سیستم های غذایی بیش از یک سوم از انتشار گازهای گلخانه ای جهان را تشکیل می دهند. هر استراتژی موفقیت آمیزی برای دستیابی به اهداف انتشار گازهای گلخانه ای که در توافقنامه پاریس مشخص شده است باید شامل تغییراتی در نحوه رشد، پردازش و توزیع مواد غذایی باشد.
پیگیری انتشار صفر کربن را می توان به دو بخش تقسیم کرد. اول، کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تا حد امکان به صفر و دوم، جذب هر گونه انتشار گازهای گلخانه ای باقی مانده از جو.
به گزارش فولاد ایران، کاربری اراضی کشاورزی یک جزء کلیدی در هر دو طرف این معادله است. کاهش میزان زمین های اختصاص داده شده به دام باعث کاهش انتشار متان می شود، این در حالی است که می توان محصولات کشاورزی را طوری مهندسی کرد که به طور موثرتری دی اکسید کربن را جذب کرده و آن را به اکسیژن تبدیل کرده یا در خاک ذخیره کنند.
مهندسی ژنتیک در حال حاضر برای کمک به موجودات زنده برای سازگاری با آب و هوای در حال تغییر استفاده می شود. محققان در حال توسعه سویه‌هایی از برنج، ذرت و گندم هستند که می‌توانند در برابر خشکسالی‌های طولانی‌تر و فصول مرطوب‌تر باران‌های موسمی مقاومت کنند. دمای شدید محصولات را در معرض قارچ‌ها و آفات جدید قرار می‌دهد که دانشمندان را تشویق می‌کند تا سیب‌زمینی و کاکائو مقاوم در برابر بیماری را مهندسی ژنتیک کنند.
همان ابزارهای مهندسی ژنتیک که برای سازگاری با تغییرات آب و هوایی استفاده می شود، اکنون برای کاهش انتشار استفاده می شود.
محققان موسسه ژنومیکس با استفاده از مهندسی ژنتیک برای بهینه سازی فتوسنتز، فرآیندی که توسط گیاهان نور خورشید، آب و دی اکسید کربن را به اکسیژن و انرژی تبدیل می کند، می توانند گیاهانی ایجاد کنند که تقریباً 40 درصد بازده بیشتری داشته باشند، این یعنی دی اکسید کربن کمتر در جو.
به گفته محققان موسسه مطالعات بیولوژیکی سالک، ریشه‌ها را می‌توان به گونه‌ای مهندسی کرد که محکم‌تر، بزرگ‌تر و عمیق‌تر باشند. این ریشه های تراریخته می توانند در برابر تجزیه مقاومت کنند و خروج کربن را به حداقل برسانند. میکروب های موجود در خاک نیز می توانند برای کاهش تغییرات آب و هوا و جذب کربن مورد استفاده قرار گیرند. محققان همچنین با استفاده از مهندسی ژنتیک، می‌توانند ارتباط و تعامل بین ریشه‌ها و جوامع میکروبی را تنظیم کنند و به تثبیت کربن در خاک کمک کنند و مطمئن شوند که در آنجا باقی می‌ماند.
زمین های کشاورزی بیش از یک سوم سطح زمین را در بر می گیرد. استفاده از تنها کسری از این فضا برای جذب و ذخیره کارآمدتر کربن از طریق محصولات تراریخته برای کشورها جهت رسیدن به اهداف صفر کربن بسیار مفید خواهد بود. به عنوان مثال، احیای جنگل های استراتژیک در مقیاس جهانی برای کاهش حدود 40 میلیارد تن دی اکسید کربن که هر سال به جو پمپ می شود، حیاتی خواهد بود. یک درخت در طول عمر خود، به طور متوسط 0.62 متریک تن دی اکسید کربن جذب می کند، بنابراین تلاش برای احیای جنگل ها باید واقعا صنعتی باشد.
علفزارها نیز پتانسیل زیادی برای جذب کربن دارند. در مناطق خشک، علفزارها می توانند کربن بیشتری نسبت به جنگل ها ذخیره کنند. آنها بیشتر کربن خود را در زیر زمین می‌گیرند، در حالی که درختان آن را بیشتر در چوب و برگ‌هایی که مستعد آتش‌سوزی هستند ذخیره می‌کنند. حفاظت از این محیط‌های طبیعی ابزاری حیاتی در مبارزه با تغییرات آب و هوایی است و باید فوراً در مورد آن اقدام کرد.
آخرین گزارش هیئت بین‌دولتی سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا، نشان می‌دهد که حذف کربن بخشی اجتناب‌ناپذیر از رسیدن به انتشار صفر است. هر استراتژی موفق برای رسیدن به انتشار صفر باید و شامل ابزارهای بیولوژیکی و تکنولوژیکی برای جذب و ذخیره کربن از جو باشد.
نحوه استفاده از این ابزارها باید توسط آخرین علم و همچنین توسط جوامع هدایت شود. تعیین اینکه از چه ابزارهای جذب کربن استفاده شود و نحوه استفاده از آنها نباید صرفاً به دانشمندان و سیاست گذاران واگذار شود، بلکه این به عهده تک تک افرادی است که تحت تأثیر تغییرات آب و هوایی هستند.
منبع: مجمع جهانی اقتصاد