پایگاه خبری فولاد ایران – شهر نئوم، شهری مدرن که در نزدیکی سواحل دریای سرخ توسط شاهزاده محمد بن سلمان، ولیعهد سعودی ساخته شده است، فوق العاده به نظر می رسد.
از آسانسورهای پرنده گرفته تا آسمان‌خراش‌های 100 مایلی تا بندری شناور با انتشار کربن صفر، به نظر می‌رسد این شهر بیشتر تخیلی باشد تا واقعی.
حتی وضعیت مالی نئوم بسیار عالی است. ولیعهد محمد بن سلمان این هفته در جده به خبرنگاران گفت که فاز اول این پروژه تا سال 2030 1.2 تریلیون دلار (320 میلیارد دلار) هزینه خواهد داشت که نیمی از آن توسط صندوق سرمایه گذاری عمومی، صندوق ثروت دولتی عربستان سعودی تامین می شود. او انتظار دارد تا سال 2030 حدود 1.5 میلیون نفر در آسمان خراش های افقی دوقلوی آن زندگی کنند.
باور کنید یا نه، این اعداد آنقدرها هم که به نظر می رسد غیرقابل قبول نیستند. گروه اورگراند چین را در نظر بگیرید، توسعه‌دهنده بزرگ چینی که در برنامه‌های مبهم بازسازی غرق شده است. وعده نئوم برای تبدیل شدن به خانه 10 میلیون نفری، در کنار افتخار اورگراند که 12 میلیون نفر را در خود جای داده است، قابل قبول به نظر می رسد.
خروجی نقدی سرمایه‌گذاری اورگراند، خالص از واگذاری‌ها، از سال 2010، بالغ بر 605 میلیارد یوان (89 میلیارد دلار) بوده است که حدود 28 درصد از بودجه نئوم است.
البته، اگر بخواهید مدلی را برای آینده عربستان انتخاب کنید، احتمالاً توسعه‌دهنده‌ای مضطرب از بخش املاک چینی نیست که ممکن است در کل به سمت ورشکستگی پیش برود.
با این حال، بزرگترین مشکل نئوم هزینه و مقیاس آن نیست، بلکه مسئله روش اجرای قدرت است.
با وجود تمام مشکلات، اورگراند همیشه یک کاربر بسیار کارآمد از سرمایه بوده است. حداقل در سال‌های اولیه، ارقام اورگراند حاکی از آن بود که به طور مداوم بیش از هزینه سرمایه خود بازدهی داشته است. علاوه بر این، پایه های مدل کسب و کار آن اساساً محکم بود. حدود 200 میلیون نفر در دهه گذشته به شهرهای چین نقل مکان کردند، در حالی که تولید ناخالص داخلی اسمی سرانه دو برابر شد. این یک داستان متقاعد کننده از رشد ارگانیک شهری است. در واقع، سقوط اورگراند را می توان به روشی نسبت داد که تلاش کرد به دلایل سیاسی روندهای ارگانیک را از بین ببرد. پکن می‌خواهد مهاجران روستایی را بیشتر در شهرهای کوچک‌تر ببیند تا کلان‌شهرهای شلوغ و پویا در ساحل شرقی خود.
به گزارش فولاد ایران، تمرکز توسعه دهنده املاک بر شهرهای چینی ردیف 3 می‌تواند به یک فاجعه تبدیل شود. به همین ترتیب، چگونه باید چشم‌انداز یک شهر کاملاً جدید را در بیابانی دور از میادین نفتی و مقاصد زیارتی منحصر به فرد مکه و مدینه ارزیابی کرد؟ چشم انداز نئوم از زندگی بدون کربن برای قرن بیست و یکم، اغوا کننده است اما اگر محقق شود، چشم انداز اقتصادی آن برای کشوری که میلیاردها دلار پول نفت را برای ساختن آن استفاده می کند، واقعاً تلخ است.
درسی که عربستان سعودی باید از اورگراند بگیرد این است که توسعه زیرساخت ها و املاک زمانی بهترین نتیجه را دارد که خواسته مردم را دنبال می کند، نه تلاش برای رهبری بر آنها را. این پادشاهی از شبکه‌های مترویی که در ریاض، مکه، مدینه و جده ساخته می‌شود و از کریدور راه‌آهن بین‌المللی که مدت‌ها به تأخیر افتاده، سود بیشتری می‌برد تا از یک پروژه ساختمانی عظیم در سواحل دریای سرخ.
با توجه به نشانه هایی مبنی بر چشم انداز کاهش تقاضای نفت، محمد بن سلمان بهتر است بودجه اش را برای اصلاح شهرهای پر ازدحام و شلوغ کشورش خرج کند تا یک حماقت گسترده در بیابان. اورگراند، با وجود تمام اشتباهاتش، هرگز سعی نکرد خیالات واهی اجرا کند.
منبع: بلومبرگ