پایگاه خبری فولاد ایران – تجارت جهانی فقط تجارت و فناوری نیست بلکه به سیاست هم مربوط است. تغییرات سیاسی، بالاتر از همه فروپاشی کمونیسم، شرایط را برای عصر ابر تجارت جهانی ایجاد کرد. اما اکنون تغییرات سیاسی، بالاتر از همه ناسیونالیسم در حال افزایش، شبکه متراکم روابط اقتصادی ایجاد شده در سه دهه گذشته را تهدید می کند. دشمنان تجارت جهانی را می‌توان در سراسر طیف سیاسی، از راست ملی‌گرا تا چپ ضد سرمایه‌داری، و از جنبش محیط زیست گرفته تا سرویس‌های اطلاعاتی، یافت.
به گزارش فولاد ایران، ارتباطات اقتصادی جهانی و زنجیره تامین در حال حاضر بیش از حد پیچیده هستند که نمی توان آنها را از هم جدا کرد. طی دو سال گذشته، همه‌گیری و جنگ اوکراین نشان داده‌اند که تجارت بین‌المللی چقدر در برابر شوک‌های غیرمنتظره آسیب‌پذیر است. کووید-19 سفرهای جهانی را تعطیل و زنجیره تامین را مختل کرد. جنگ در اوکراین منجر به گسست در روابط اقتصادی غرب با روسیه شد و نیروهای سیاسی و اجتماعی ترکیبی که اکنون به تجارت جهانی فشار می آورند، شوک های بعدی را محتمل می سازند.
یک دهه پیش، حمایت گرایی هنوز یک کلمه کثیف در سیاست ایالات متحده بود. اما دولت ترامپ جنگ تجاری را با چین آغاز کرد و دولت بایدن تعرفه ها را حفظ کرده است. اجماع دو حزبی در ایالات متحده اکنون بر سیاست هایی برای کاهش وابستگی اقتصادی به چین و بازگرداندن صنایع کلیدی، به ویژه نیمه هادی ها فشار می آورد.
هند روند جداسازی را دنبال کرده و شرکت های فناوری چینی مانند TikTok را به عنوان پاسخی به افزایش تنش ها با پکن ممنوع کرده است. خود چینی ها در این روند جداسازی مشارکت فعال دارند. مسلماً، آنها اولین حرکت مهم را با تلاش برای ترویج تولید داخلی فناوری های کلیدی انجام دادند. سیاست «ساخت چین 2025» پکن در سال 2015 و قبل از انتخاب دونالد ترامپ اعلام شد.
اما در دنیایی که رقابت های بین المللی در حال افزایش است، سوالات مختلفی مطرح می شود. کجا تولید یا خرید امن تر است؟ و آیا ما حتی باید با کشورهایی که آنها را تهدید می‌دانیم معامله کنیم؟ تهاجم به اوکراین نه تنها اتکا به رقبای سیاسی برای ورودی‌های اقتصادی کلیدی را غیرمعقول به نظر می‌رساند، بلکه به نهاد امنیت ملی غرب اجازه می‌دهد تا موقعیت عالی اخلاقی را از دست تاجران آزاد بگیرد. ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو می‌گوید: «آزادی مهم‌تر از تجارت آزاد است».
استدلال های سیاسی و استراتژیک برای قطع روابط تجاری به طور فزاینده ای با بحث هایی در مورد محیط زیست و انعطاف پذیری اجتماعی تکمیل می شود. پس از همه‌گیری، دولت‌ها تمایلی به بازگشت به دنیایی ندارند که در آن تولید واکسن‌ها، مثلاً، یا حتی دستکش‌های لاستیکی، فقط در یک یا دو کشور متمرکز باشد. اصرار بر تاسیسات تولید داخلی که زمانی ناکارآمد به نظر می رسید، اکنون محتاطانه به نظر می رسد. آسیب پذیری بالقوه ای که نهادهای امنیت ملی را در همه جا مشغول کرده است، نیمه هادی ها هستند که برای همه چیز از تلفن همراه گرفته تا موشک بسیار مهم است. یکی از مقامات ارشد ایالات متحده می گوید که حمله یا محاصره چین به تایوان یک "زمستان هسته ای نیمه هادی" ایجاد می کند و اصلاح این وضعیت ممکن است سال ها طول بکشد.
طرفداران امنیت ملی بر این باورند که تجارت جهانی به این معناست که دموکراسی های غربی ساده لوحانه از ظهور رقبای متخاصم مانند روسیه یا چین حمایت کردند. منتقدان چپ، عصر «نئولیبرال» نیز تجارت جهانی را با نابرابری و تخریب محیط زیست در حال گسترش مرتبط می دانند.
در هر دوی این نقدها عناصری از حقیقت وجود دارد. اما فشار برای قطع روابط تجاری و سرمایه گذاری صرفاً محصول افزایش ناسیونالیسم و استرس اقتصادی است. با وجود همه نارضایتی هایی که ابر تجارت جهانی ایجاد کرده است، دوره 1989 تا 2022 به عنوان عصر طلایی صلح و رفاه تلقی خواهد شد. جهان ممکن است به زودی متوجه شود که تجارت جهانی بدترین سیستم ممکن است.
منبع: فایننشال تایمز