پایگاه خبری فولاد ایران – در 2 ژوئیه 1997، بات تایلند سقوط کرد. دولت پس از موجی از حملات سفته بازانه، ارز خارجی خود را تمام کرده و قادر به حمایت از پیوند نرخ ارز خود با دلار آمریکا نبود. بنابراین، بات را شناور کرد که به سقوط آزاد آن منجر شد. موجی از شرکت‌های مالی و غیرمالی تایلندی که وام‌های زیادی به دلار گرفته بودند، اعلام ورشکستگی کردند. بحران مالی آسیا شروع شده بود.
تایلند، اندونزی و کره جنوبی که قادر به پرداخت بدهی خارجی خود نبودند، برای حمایت به صندوق بین المللی پول مراجعه کردند. اما بسته‌های نجات صندوق بین‌المللی پول بسیار کم، دیر و با شرایط بسیار سخت همراه بود. اگرچه برخی از کشورها، مانند تایلند، کسری حساب جاری داشتند، آسیای شرقی به طور کلی دارای مازاد خارجی بود.
بنابراین، در سپتامبر 1997، ژاپن پیشنهاد کرد که ذخایر ارزی منطقه را با هم ترکیب کرده و از آن برای نجات کشورهای بیمار استفاده کند. "صندوق پولی آسیایی" که برای مدیریت این تسهیلات ایجاد شد، طبق وعده داده شده، سریعتر حرکت می کند و شرایط سخت تری را نسبت به صندوق بین المللی پول تحمیل می کند. اما ایالات متحده و صندوق بین المللی پول با این ابتکار مخالفت کردند.
با این وجود، کشورهای منطقه از همکاری دست برنداشتند. در می 2000، ده کشور آسه آن، برونئی، کامبوج، اندونزی، لائوس، مالزی، میانمار، فیلیپین، سنگاپور، تایلند و ویتنام، به علاوه چین، ژاپن و کره جنوبی طرح چیانگ مای Chiang Mai Initiative (CMI) (اولین ترتیبات سوآپ ارزی منطقه) را امضا کردند.
قرار بود CMI با توانمند ساختن کشورها برای مبادله ارزهای محلی خود با دلار آمریکا برای یک دوره زمانی مشخص، به وام گیرندگان منطقه ای کمک کند تا بر چالش های نقدینگی كوتاه مدت غلبه کنند و در نتیجه به عنوان مکمل صندوق بین المللی پول عمل کند.
در سال 2009، CMI به طرح چندجانبه‌سازی ابتکار چیانگ مای (CMIM) تبدیل شد، یک طرح جمع‌آوری ذخایر چندجانبه به ارزش 120 میلیارد دلار. در سال 2014، این تسهیلات به 240 میلیارد دلار افزایش یافت. نقطه عطف دیگری در سال 2002 رخ داد. ASEAN+3 ابتکار بازارهای اوراق قرضه آسیایی (ABMI) را راه اندازی کرد، به این امید که بازار اوراق قرضه منطقه ای ثبات مالی را تقویت کند و آسیب پذیری را در برابر برگشت جریان سرمایه و ناهماهنگی های بیش از حد بانکی ارز و سررسید را کاهش دهد و با آن مقابله کند. در مارس 2022، بازار اوراق قرضه با ارز محلی آسیای شرقی در حال ظهور 23.5 تریلیون دلار بود.
در سال 2005، بانک توسعه آسیایی بلندپروازانه ترین تلاش را برای همکاری مالی منطقه ای پیشنهاد کرد: واحد پول آسیا. سبدی از ارزهای ASEAN+3،ACU (اتحادیه پایاپای آسیا) به عنوان لنگری ابداع شد که کشورهای منطقه می توانند ارزهای خود را به آن متصل کنند، در نتیجه از کاهش ارزش رقابتی جلوگیری کرده و به کشورهای منطقه امکان می دهد ارزهای خود را به طور جمعی در برابر دلار آمریکا شناور کنند. این امر تعدیل سریع تر عدم توازن حساب جاری و ارتقای تجارت منطقه ای و جریان های مالی را ممکن می سازد. با تکیه بر ایده ACU، گروهی از اقتصاددانان ژاپنی مفهوم تکمیلی را ابداع کردند: واحد پولی آسیایی، که ارزش آن منعکس کننده میانگین موزون ارزهای آسیای شرقی است. اما، در حالی که دانشگاهیان آسیایی از این پیشنهادها به عنوان اولین گام‌های ممکن برای ایجاد یک ارز مشترک منطقه‌ای استقبال کردند، نه ACU و نه AMU در میان سیاست‌گذاران مورد توجه قرار نگرفته‌اند.
متأسفانه، همکاری های مالی آسیایی در سال های اخیر به دلایل متعددی سرعت خود را از دست داده است. اول، نیاز به حمایت نقدینگی منطقه ای کمتر ضروری شده است. اکثر کشورهای ASEAN+3 در بیشتر مواقع دارای مازاد حساب جاری هستند و این منطقه تا زمان شروع بحران مالی جهانی در سال 2008 حدود 3.7 تریلیون دلار ذخایر ارزی انباشته کرده بود که بیش از 6 برابر بیشتر از 542 میلیارد دلار بود.
دوم، اگرچه بازار اوراق قرضه آسیایی در طول ده سال گذشته پیشرفت چشمگیری داشته است، توسعه بازارهای اوراق قرضه با ارز محلی به جای همکاری مالی منطقه ای به دلیل نیازهای مالی داخلی است، و اوراق قرضه ارز محلی فرامرزی است. در واقع، توسعه مالی هر یک از کشورها به طور قابل توجهی از توسعه زیرساخت برای انتشار فرامرزی اوراق قرضه به ارز محلی پیشی گرفته است. در نتیجه، عواملی مانند مقررات غیراستاندارد، نقدینگی ناکافی بازار، و فقدان یک سیستم تسویه اوراق بهادار مؤثر همچنان مانع توسعه انتشار فرامرزی اوراق قرضه به ارز محلی در منطقه می‌شوند.
سوم، از زمان بحران مالی آسیا، اکثر کشورهای آسیای شرقی یک رژیم نرخ ارز شناور مدیریت شده را اتخاذ کرده اند. اما هیچ یک از آنها ارزهای خود را به سبدی از ارزهای آسیای شرقی مبتنی بر ACU متصل نکرده‌اند، عمدتاً به این دلیل که آنها تمایلی به پذیرش محدودیت‌های نرخ مبادله خود به منظور تثبیت نرخ ارز در میان ارزهای منطقه ندارند.
به گزارش فولاد ایران، همکاری اقتصادی و مالی بیشتر برای رونق بلندمدت آسیا حیاتی است. با این حال، پیگیری آن، از جمله تشکیل احتمالی جامعه اقتصادی شرق آسیا، اساساً یک مسئله سیاسی است و نه اقتصادی. به دلیل مجاورت جغرافیایی نزدیک و ارتباط اقتصادی کشورهای آسیای شرقی، دولت های ASEAN+3 باید فوراً تلاشی را که از 25 سال پیش آغاز شده بود، در دستور کار خود قرار دهند.
منبع: Japan Times