پایگاه خبری فولاد ایران – هرچند دیوید لوبین رئیس بخش اقتصاد بازارهای نوظهور در سیتی می گوید رکود اقتصادی ایالات متحده ممکن است برای ایجاد فضا برای کاهش قابل اعتماد در نرخ های بهره واقعی ایالات متحده و تضعیف قابل اعتماد دلار لازم باشد و این کاهش شرایط پولی ایالات متحده قطعاً برای اقتصادهای نوظهور در حال حاضر مفید خواهد بود. اما تشدید شرایط اخیر عواقب بسیار بدی برای این اقتصادها داشته و دسترسی آنها به بازارهای سرمایه بین المللی را از بین برده است. این روند افزایش خطر نکول بدهی، به ویژه برای کشورهای کم درآمد را به دنبال داشته، ارزهای آنها را بی ثبات کرده و ثبات قیمت ها را حتی از چنگال ماهرترین بانک مرکزی دور کرده است.
ایالات متحده رکودهایی را از سال 1990 و از سال 2007 تجربه کرد که به ترتیب هشت ماه و 18 ماه به طول انجامید. هر دوی این دوره‌ها باعث کاهش معنی‌دار شرایط پولی ایالات متحده شد که به شروع جریان سرمایه به اقتصادهای نوظهور پس از دوره‌ای از ریسک گریزی که بی شباهت به آنچه اخیراً تجربه کرده‌ایم، کمک کرد. برای مثال، تا سال 1992، بازارهای سرمایه بین‌المللی پس از تقریباً 10 سال پس از برداشتن پول از اقتصادهای نوظهور، وام خالص به میزان حدود 1 درصد تولید ناخالص داخلی را به اقتصادهای نوظهور ارائه کردند. تا سال 2010، این جریان پس از دو سال بی حاصل که بحران لمن و پیامدهای آن آشکار شد، به 2 درصد تولید ناخالص داخلی افزایش یافت.
به گزارش فولاد ایران، رشد تجارت جهانی ضعیف است که به طور نامتناسبی به کشورهای در حال توسعه آسیب می زند. حمایت گرایی در حالی که تنش های ژئوپلیتیکی جهانی شدن را تهدید می کند در حال افزایش است و شواهد کمی دال بر اصلاحات اقتصادی داخلی تقویت کننده رشد وجود دارد. بنابراین به احتمال زیاد عوامل فشار در تعیین جریان سرمایه به سمت بازارهای نوظهور مهم خواهند بود. باید مطمئن شویم هر گونه رونق پس از رکود ایالات متحده در چنین جریان هایی، مانند گذشته، به رکود تبدیل نمی شود.
منبع: فایننشال تایمز