پایگاه خبری فولاد ایران – تولید یک تجارت یک طرفه است. مواد اولیه وارد کارخانه می شود و محصول نهایی خارج می شود. هنگامی که آن کالاها فروخته می شوند، تولیدکنندگان دیگر کاری با آنها ندارند. مطمئناً آنها نگران نحوه دفع این محصولات نیستند، مگر اینکه طبق قانون مجبور باشند. بیشتر آنها در محل دفن زباله می سوزند یا می پوسند، که این سیاره را آلوده می کند و کمتر از 9 درصد آن استفاده مجدد می شود.
صنایع در مورد پایداری و بازیافت صحبت می کند، اما بیشتر آن سبزشویی با هدف بهبود تصاویر برندهاست. با این حال، در اقتصاد دایره ای، نتیجۀ نهایی نیز می تواند از سبزی بهره مند شود. این امر به ویژه در مورد کارخانه های عظیم وسایل نقلیه الکتریکی (evs)، بیشتر است.
باتری‌ها گران‌ترین بخش یک خودروی الکتریکی هستند، بنابراین ساخت آنها سودآور است. اما ساخت آنها نیاز به موادی مانند لیتیوم، کبالت، منگنز و نیکل دارد که گران هستند و به سختی به دست می آیند. زنجیره تامین طولانی و پیچیده است. خریداران در معرض خطر تهمت ها به دلیل استانداردهای ضعیف محیطی و کاری تامین کنندگان هستند. بنابراین، استفاده مجدد از مواد منطقی است.
با توجه به مدرن بودن، اکثر کارخانه های تراشه از همان ابتدا با در نظر گرفتن بازیافت طراحی شده اند. نتیجه یک فرآیند تولید دایره ای است، نه خطی. ایده این است که وقتی باتری ها به پایان عمر خود رسیدند، باید به کارخانه ای برگردند، جایی که مواد تشکیل دهنده آنها را می توان بازیابی کرد و در باتری های جدید قرار داد.
به گزارش فولاد ایران، کارخانه‌های تراشه هنوز نمونه‌ای از اقتصاد دایره‌ای نیستند، اما در حال پی‌ریزی پایه‌های آن هستند. با استفاده از بازیافت، انرژی تجدیدپذیر و سایر اقدامات، در نهایت می‌توان ردپای کربن یک باتری را به صفر رساند.
منبع: اکونومیست