پایگاه خبری فولاد ایران – چین قرن ها پیش، زمانی بزرگترین اقتصاد جهان بود. بسیاری از تحلیلگران انتظار دارند که در زمان مناسب، این تمایز را دوباره به دست آورد. اما انبوهی از مشکلاتی این غول آسیایی را فرا گرفته است که آن را برای بازگشت به این موقعیت به تعویق می اندازد. تعداد فزاینده ای از اقتصاددانان اکنون فکر می کنند که آن روز ممکن است هرگز فرا نرسد.
به گزارش فولاد ایران، جمعیت چین چهار برابر بیشتر از جمعیت آمریکاست. بنابراین، اقتصاد آن می تواند از نظر مقیاس از آمریکا پیشی بگیرد. تولید ناخالص داخلی آن برای هر نفر باید تنها به یک چهارم تولید ناخالص داخلی آمریکا برسد تا کل تولید ناخالص داخلی آن به بزرگترین تولید ناخالص داخلی در جهان تبدیل شود. چین قبلاً به این موفقیت دست یافته است. تولید ناخالص داخلی آن در سال 2016 از آمریکا پیشی گرفت، اما تولید ناخالص داخلی چین با استفاده از نرخ‌های مبادله‌ای آشناتر که در بازارهای ارز حاکم است، هنوز از آمریکا بسیار عقب است.
رشد چین به دلیل سیاست کووید صفر که به هر شیوع ویروس با قرنطینه‌های شدید پاسخ می‌دهد و همچنین رکود املاک و ادامه جنگ فناوری با آمریکا مختل شده است.
اقتصاد چین در سال 2021 به میزان چشمگیر 8.1 درصد رشد کرد و خوش شانس است که با این تفاسیر، امسال حتی 3 درصد رشد کند.
در بلندمدت، پیری جمعیت چین به معنای مشکلات بیشتر خواهد بود. بر اساس برخی برآوردها، نیروی کار ممکن است طی 15 سال آینده 15 درصد کاهش یابد.
یکی از سخت‌ترین سؤالات این است که تکلیف نرخ ارز بین دو کشور و قیمت‌ها در داخل آنها چه خواهد شد. کالاها و خدمات در چین هنوز به طور قابل توجهی ارزان تر از آمریکا هستند. اگر چین به کاهش شکاف بهره‌وری با آمریکا ادامه دهد، قیمت‌های آن نیز باید از طریق ارز قوی‌تر یا تورم سریع‌تر همگرا شوند. این حرکات می تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند. به عنوان مثال، گلدمن ساکس پیش بینی می کند که تولید ناخالص داخلی چین در سال 2031 با قیمت ها و نرخ ارز حاکم بر آن سال از 38 تریلیون دلار فراتر خواهد رفت. این رقم بیش از دو برابر کل فعلی آن خواهد بود و برای تبدیل آن به بزرگترین اقتصاد جهان کافی است. اما همه این افزایش از رشد اقتصادی حاصل نخواهد شد. بیشتر آن نیز از قیمت های بالاتر و افزایش ارزش ارز ناشی می شود. بر اساس این پیش بینی، تولید ناخالص داخلی چین در سال 2031 حدود 47 درصد بیشتر از ده سال قبل خواهد بود. ترکیبی از این سه عامل است و نه رشد به تنهایی، که تعیین می کند آیا چین هرگز قهرمان بلامنازع سنگین وزن اقتصادی جهان می شود یا خیر.
منبع: اکونومیست