پایگاه خبری فولاد ایران- زمانی که لی شانگفو، وزیر دفاع چین، از ملاقات با همتای آمریکایی خود، لوید آستین، در حاشیه نشست امنیتی اخیر گفتگوی شانگریلا خودداری کرد، اعصاب کشورهای آسیایی به هم ریخته بود. با داغ شدن رقابت بین آمریکا و چین، آنها خود را در موقعیت دشواری یافتند. به گزارش فولاد ایران، بسیاری به سود اقتصادی فرضی چین مشکوک شدند. برخی نیز از نحوه استفاده چین از حجم اقتصادی خود برای قلدری همسایگان خود خشمگین هستند. اما علیرغم فشار آمریکا، تعداد کمی از آنها مایلند از نظر اقتصادی از قدرت بزرگ آسیا جدا شوند. بسیاری از صنایعی که باعث رشد آنها می شوند، زنجیره های تامینی دارند که از طریق چین می گذرد، و سرمایه گذاری آن در زیرساخت های آنها، علی رغم رشته های مرتبط، مفید است.
یک گزارش جدید حاکی از آن است که اگر جو بایدن، بخواهد ده نفری که انجمن کشورهای جنوب شرق آسیا را تشکیل می دهند پشت سر آمريکا صف آرایی کنند، باید روند نگران کننده ای را معکوس کند.
به گفته مؤسسه Lowy، یک اندیشکده استرالیایی، نفوذ آمریکا در آسیا در پنج سال گذشته کاهش یافته است، در حالی که چین رشد کرده است. این موسسه هر دو کشور را بر اساس 42 شاخص در چهار دسته مقایسه کرد: روابط اقتصادی، شبکه های دفاعی، نفوذ دیپلماتیک و نفوذ فرهنگی. آنها به دو قدرت 100 امتیازی در رابطه با عملکردشان اعطا کردند. در سال 2018 چین 52 امتیاز و آمریکا 48 امتیاز. تا سال 2022 چین 54 امتیاز داشت.
با وجود اینکه اعضای آس‌آن در حال حاضر انگیزه‌های چین را زیر سوال می‌برند، سرمایه‌گذاری‌های بزرگ چین در خارج از کشور و پیوندهای تجاری به آن قدرت اقتصادی بسیار بیشتری در منطقه می‌دهد. گسترش دیپلماتیک آن به راحتی تلاش‌های نسبتا ضعیف آمریکا را دفع می کند. این کشور همچنین از نظر نفوذ فرهنگی نسبت به چین برتری کمی دارد. به طور کلی، آمریکا بیشترین نفوذ خود را با برونئی، اندونزی و مالزی از دست داده است و تنها در لائوس، کشوری که چین همچنان بیشترین نفوذ را دارد، به موفقیت دست یافته است. فیلیپین و سنگاپور تنها کشورهایی هستند که نفوذ آمریکا در آنها با نفوذ چین مطابقت دارد یا بیشتر از آن است.
اعضای آسه آن asean یک گروه همگن نیستند. آنها عمیقاً در مورد همه چیز از جنگ داخلی میانمار گرفته تا نحوه واکنش به تجاوز چین در دریای چین جنوبی اختلاف نظر دارند. آقای بایدن باید با این اختلافات کنار بیاید در حالی که به تهاجمی جذاب خود در منطقه ادامه می دهد، به این امید که برخی از آسیب های وارده توسط سلف خود، دونالد ترامپ، که، از جمله چیزهای دیگر، آمریکا را از منطقه فرا اقیانوس آرام خارج کرد، جبران کند.
منبع: اکونومیست