پایگاه خبری فولاد ایران- کشورهای ثروتمند به دلیل تهدید تغییرات آب و هوایی، پروژه های بزرگ برق رسانی تجدیدپذیر را آغاز می کنند. بریتانیا، فرانسه و نروژ از جمله قصد دارند فروش خودروهای احتراق داخلی جدید را در دهه آینده ممنوع کنند و فروش خودروهای برقی به سرعت در حال رشد است. شبکه‌های برق نیز در حال تغییر هستند، زیرا توربین‌های بادی و پنل‌های خورشیدی نیروگاه‌های با سوخت فسیلی جابجا می شود. آژانس بین‌المللی انرژی (IEA) تخمین می‌زند که جهان در پنج سال آینده به اندازه 20 سال گذشته به انرژی تجدیدپذیر اضافه خواهد کرد.
همه اینها به معنای باتری‌ها و تعداد زیادی از آنها است، هم برای به حرکت درآوردن ماشین‌ها و هم برای ذخیره انرژی از نیروگاه‌های تجدیدپذیر. تقاضا برای مواد معدنی که این باتری ها از آن ساخته می شوند، به ویژه نیکل که کمبود دارد، در حال افزایش است. این عنصر در کاتد باتری های خودروهای الکتریکی با کارایی بالا برای افزایش ظرفیت و کاهش وزن آن استفاده می شود.
آژانس بین المللی انرژی IEA محاسبه می‌کند که اگر بخواهد به اهداف کربن‌زدایی خود دست یابد، جهان تا سال 2040 باید سالانه 48 میلیون تن از این ماده را تولید کند که حدود 19 برابر بیشتر از آنچه امروز مدیریت می‌کند، است.
در طول پنج سال گذشته، بخش عمده‌ای از رشد تقاضا توسط اندونزی تامین شده است، که جنگل‌های بارانی را برای به دست آوردن سنگ معدن زیر بولدوزر برده است. به گفته cru، یک شرکت تحقیقاتی فلزات، در سال 2017، این کشور تنها 17 درصد از نیکل جهان را تولید کرد و امروز مسئول 54 درصد یا 1.6 میلیون تن در سال است و این تعداد همچنان در حال افزایش است. این کشور 85 درصد از رشد تولید جهانی را از هم اکنون تا سال 2027 به خود اختصاص خواهد داد و با افزایش تولید نیکل، انتظار می رود اندونزی به عنوان عامل اصلی جنگل زدایی مطرح شود.
اما یک جایگزین وجود دارد. تکه ای از بستر اقیانوس آرام به نام منطقه کلاریون-کلیپرتون (ccz) با تریلیون ها توده نیکل، کبالت، منگنز و مس پر شده است که همگی مورد توجه باتری سازان هستند. در مجموع این منطقه به تنهایی 340 میلیون تن نیکل دارد که بیش از سه برابر تخمین سازمان زمین شناسی ایالات متحده از ذخایر زمینی جهان است.
به گزارش فولاد ایران، از چندین جنبه، استخراج از بستر دریا نسبت به استخراج معدن در اندونزی سازگاری بیشتری با محیط زیست دارد. محیط سخت در اعماق دریا به این معنی است که زندگی بسیار متنوع چندان فراوان نیست.
گفته می شود به ازای هر تن نیکل استخراج شده، حدود 13 کیلوگرم زیست توده از بین می رود، درحالیکه هر تن استخراج شده در سولاوسی به تنهایی حدود 450 کیلوگرم گیاه را از بین می برد، به علاوه مقدار ناشناخته زیست توده حیوانی.
دلایل زیست محیطی دیگری برای استخراج از بستر دریا وجود دارد. گره های فلزی حاوی غلظت بسیار بالاتری از فلز نسبت به رسوبات روی زمین هستند، که به این معنی است که انرژی کمتری برای پردازش آنها مورد نیاز است. پردازش گره‌ها به فلزات مفید حدود 40 درصد کمتر از گازهای گلخانه‌ای تولید می‌کند.
اگر بتوان گره‌های اقیانوس را با قیمتی مقرون به صرفه به بازار آورد، حجم انبوه فلز موجود ممکن است فشار بر جنگل‌های اندونزی را کاهش دهد و بعید است که چنین استدلال هایی برای مدت طولانی تئوری باقی بمانند.
منبع: اکونومیست