پایگاه خبری فولاد ایران- بی‌اعتنایی دونالد ترامپ درباره جنگ در اوکراین، در میدان‌های نبرد، تیره‌تر از بمب‌های روسیه است. او در ماه مه اعلام کرد، اگر سال آینده دوباره به عنوان رئیس جمهور انتخاب شود، جنگ را «در ۲۴ ساعت» پایان خواهد داد.
اگر چنین باشد، بازگشت یک «ترامپ بدون قید و شرط»، که نسبت به دوره اول ریاست جمهوری او خشمگین تر، سازماندهی شده تر و کمتر محدودتر است، می تواند برای اوکراین یک فاجعه باشد و ممکن است از جهات دیگر برای اروپا یک فاجعه باشد.
او ممکن است از اولین دوره ریاست جمهوری خود تهدیدی برای ترک ناتو باشد و صرفاً پیشنهاد او برای جنگیدن برای متحدان می تواند نابودی نظم اروپایی را که روسیه در تلاش برای نابودی آن است را کامل کند.
به گزارش فولاد ایران، در دوران ریاست جمهوری جو بایدن، آمریکا سهم عمده ای از کمک های نظامی به اوکراین و رهبری برای دریافت پاسخ غرب ارائه کرده است، پوپولیسم ترامپی ممکن است ثابت کند که چقدر سریع می توان آن را از دست داد.
بنابراین، دولت‌های اروپایی در سه سناریوی ترس به سر می برند: حمله روسیه، از بین رفتن اقتصادی توسط چین و رها شدن توسط آمریکا.
فرانسه پاسخ روشنی به هر سه ارائه می دهد: «خود مختاری استراتژیک» اروپا. امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، در سخنرانی در براتیسلاوا در ماه می، این سوال را مطرح کرد که «آیا دولت آمریکا همیشه یکسان خواهد بود؟ هیچ کس نمی تواند بگوید و ما نمی توانیم امنیت جمعی و ثبات خود را به انتخاب رای دهندگان آمریکایی واگذار کنیم. او استدلال کرد که اروپایی ها باید بتوانند از خود دفاع کنند، نه تنها از نظر نظامی بلکه از نظر اقتصادی.
منتقدان درخواست آقای مکرون برای خودمختاری استراتژیک را تلاشی برای قطع پیوندهای اروپا با آمریکا می دانند. اما اگر آمریکا اروپا را رها کند چه؟ مقامات فرانسوی فکر می کنند که یک جدایی فراآتلانتیک در حال انجام است، زیرا آمریکا به سمت داخل می چرخد و سیاست خارجی آن بر چین متمرکز شده است. آقای ترامپ صرفاً وحشیانه ترین بیانگر این روند است. آقای بایدن یک محافظه کار است.
نظر کلی می‌گوید اولویت آمریکا رقابت با چین است. دیر یا زود، حتی آقای بایدن هم می خواهد در اروپا کار کمتری برای تمرکز بر آسیا انجام دهد. تفاوت بین روسای جمهور آینده دموکرات یا جمهوری خواه ممکن است تنها در سرعت و میزان دور شدن آمریکا از اروپا باشد.
اما آیا اروپا در صورت رها شدن می تواند از پس خود برآید؟ در تئوری، بله. متحدان اروپایی ناتو صنعتی هستند و نزدیک به 600 میلیون نفر جمعیت دارند. آنها دهه ها تجربه کار مشترک دارند. دو تن از آنها، بریتانیا و فرانسه، دارای سلاح هسته ای و کرسی های دائمی در شورای امنیت سازمان ملل هستند.
اما اروپا به صورت جمعی عمل نمی کند. در مقاله اخیر شورای روابط خارجی اروپا (ecfr)، یک اتاق فکر، استدلال می‌کند که اساساً اروپایی‌ها از «شاهزاده‌سازی» رنج می‌برند. اروپایی ها بر سر اولویت ها توافق ندارند. آنها همچنین به اندازه کافی به یکدیگر اعتماد ندارند تا در مورد استقلال بیشتر تصمیم بگیرند. دو نهاد مهم اروپا، ناتو و اتحادیه اروپا، به طور کامل با هم ترکیب نمی شوند. متحدان مهمی مانند بریتانیا، نروژ و ترکیه خارج از اتحادیه اروپا هستند. دفاع جمعی کار ناتو است که توسط آمریکا هدایت می شود.
اروپایی‌ها باید شکاف‌های پر شده توسط 85000 سرباز آمریکایی در اروپا، از جمله کارکنان ستاد فرماندهی و 22 گردان رزمی (تقریباً به تعداد کل بریتانیا) را پر کنند. آنها همچنین باید «توانمندسازهای» گران قیمتی مانند حمل و نقل هوایی و سوخت‌گیری، دارایی‌های فضایی و نظارت و شناسایی را که آمریکا به وفور تأمین می‌کند، تهیه کنند. همه اینها ممکن است یک دهه طول بکشد تا اروپا ساخته شود.
منبع: اکونومیست