پایگاه خبری فولاد ایران- منبع اصلی انتشار دی اکسید کربن در فولادسازی، استفاده از انرژی حرارتی به عنوان سوخت و کاهنده است. میزان انتشار نیز با توجه به روش های مختلف تولید فولاد متفاوت است.
طبق منابع صنعتی، شدت انتشار دی اکسید کربن در روش تولید BF-BOF در هند 2.5-2.7 تن به ازای هر تن فولاد خام است.
به گزارش فولاد ایران، شایان ذکر است، میانگین سطح جهانی انتشار گازهای گلخانه ای از این طریق حدود 1.8-1.9 است. دلایل اصلی عقب ماندن هند در کاهش ردپای دی اکسید کربن در تولید فولاد، کیفیت نسبتاً ضعیف مواد اولیه و استفاده کم از تکنولوژی در افزایش بهره وری است.
از سوی دیگر، طبق برآوردها، فولادسازی صد درصد مبتنی بر قراضه دارای کمترین شدت انتشار است و معادل 1.1 تا 1.3 تن دی اکسید کربن به ازای هر تن فولاد است.
در مقابل، تولید فولاد مبتنی بر آهن اسفنجی، انتشار بالاتری بین 1.5-1.7 دارد. توجه به این نکته ضروری است که این سطح از شدت انتشار در تولید آهن اسفنجی با گاز طبیعی قابل مشاهده است.
جایگزینی قراضه با آهن اسفنجی منجر به انتشار بیشتر گازهای گلخانه ای بسته به نوع انرژی مورد استفاده در تولید آن می شود.
در این بین چالش های زیادی پیش روی صنعت فولاد هند برای کاهش رد پای کربن در فولادسازی است از جمله آن که ایجاد تقاضا برای فولاد سبز به اقدامات نظارتی و سیاستی مانند قیمت گذاری کربن، مشوق های مالی برای فولاد با آلایندگی کم به ویژه در بخش دولتی بستگی دارد. تامین مالی نیز مشکل دیگر فولاد سازان در این مسیر است. چالش‌های مرتبط با در دسترس بودن انرژی‌های تجدیدپذیر در مقیاس و قیمت مناسب نیز مطرح است و همچنین، مشکلات کوتاه مدت در افزایش تولید، ذخیره سازی و حمل و نقل سوخت سبزتر مانند هیدروژن.
به گزارش فولاد ایران، از طرفی عدم وجود تعریف یا استاندارد جهانی برای فولاد سبز نیز مطرح است. در حال حاضر، حدود 28 استاندارد فولاد سبز در سراسر جهان وجود دارد.
نیاز به استانداردی یکنواخت برای فولاد سبز در هنگام پایش میزان انتشار گازهای گلخانه ای در کارخانه ها نیز قابل توجه است.
منبع: steel mint
ترجمه: مونا تابان شمال