پایگاه خبری فولاد ایران- در مشکلات اقتصادی کنونی چین، ایالات متحده و سایر کشورهای گروه هفت به طور فزاینده ای شواهدی از مشکلات ساختاری عمیق را مشاهده می کنند که در نهایت دست غرب را در برابر یک رقیب ژئوپلیتیکی ضعیف تقویت می کند. دیدگاه مقامات واشنگتن، رم، توکیو و سایر پایتخت‌ها که در روزهای اخیر عمدتاً به شرط ناشناس ماندن با اخبار بلومبرگ صحبت می‌کردند، این است که روایت اقتصادی غالبی که برای دهه‌ها جریان سرمایه در سراسر جهان را هدایت کرده است، به سرعت در حال تغییر است.
اگر زمانی به نظر می رسید که چین در مسیری اجتناب ناپذیر برای سبقت گرفتن از آمریکای رو به زوال به عنوان قدرت اقتصادی پیشرو جهان قرار دارد، دیگر اینطور نیست. محاسبات در واشنگتن و فراتر از آن به طور فزاینده ای در مورد چگونگی برخورد با چینی است که حتی اگر هنوز در حال افول مطلق نباشد، ممکن است به اوج قدرت نزدیک شود.
پرزیدنت جو بایدن در یک رویداد مبارزاتی در اوایل تابستان امسال، زمانی که اقتصاد چین را به دلیل چالش‌های بلندمدت از بدهی گرفته تا جمعیت‌شناسی، «بمب ساعتی» نامید، به این احساسات رو به رشد توهین کرد. جینا ریموندو، وزیر بازرگانی ایالات متحده، روز سه‌شنبه سوار بر قطار سریع السیر از پکن به شانگهای گفت که شرکت‌های آمریکایی به او گفته‌اند که چین به طور فزاینده‌ای «غیر سرمایه‌گذاری» شده است.
ریچارد فونتین، مدیر اجرایی مرکز امنیت جدید آمریکا در واشنگتن می‌گوید: «به نظر می‌رسد عقل متعارف از نگرانی در مورد افزایش غیرقابل توقف قدرت چین به نگرانی در مورد کاهش غیرقابل برگشت اقتصاد و جمعیت چین تبدیل می‌شود.»
این دیدگاهی است که بی سر و صدا در دولت بایدن در حال رشد است. جانت یلن، وزیر خزانه داری آمریکا در مصاحبه ژوئن با بلومبرگ نیوز در آستانه سفر به پکن، جمعیت رو به کاهش چین را "چالشی از نظر رشد و سرمایه گذاری" خواند و به مشکلات دیگری مانند افزایش بیکاری جوانان و سقوط واقعی اشاره کرد. مقامات آمریکایی فکر می کنند چین با نادیده گرفتن چندین دهه توصیه برای باز کردن بیشتر اقتصاد خود مرتکب اشتباه شده است، و در حالی که آنها معتقدند هنوز خیلی زود است که بگوییم چین در حال اوج گرفتن است یا به اوج رسیده است، آنها مسائل طولانی مدت را ترمزی برای رشد می دانند.
مقامات در سراسر G-7 همچنین به این فکر می کنند که چگونه مشکلات اقتصاد 18 تریلیون دلاری به بازارهای آنها ضربه خواهد زد. برخی نگران این هستند که اگر مه
در جلسه 21 آگوست کمیسیون بازبینی اقتصادی و امنیتی ایالات متحده و چین - یک هیئت دو حزبی که مدتهاست محلی برای هشدار در مورد عواقب ظهور چین بوده است - موضوع غالب تحلیلگران بخش خصوصی آسیب پذیری اقتصادی بود. لوگان رایت، رئیس تحقیقات بازار چین در مشاوره گروه رودیوم، شهادت داد: «پکن هرگز نمی‌تواند ادعای معتبری برای برتری اقتصاد جهانی داشته باشد.»
به گزارش فولاد ایران،اینکه کندی چین چقدر پایدار خواهد بود، مشخص نیست. مقامات G-7 خاطرنشان می کنند که چین منابع مالی برای تحریک اقتصاد خود و جلوگیری از فروپاشی اقتصادی دارد. در حالی که پکن تقریباً هر روز اقداماتی را برای حمایت از صنعت املاک بیمار خود انجام می دهد، تا کنون از محرک های همه جانبه خودداری کرده است زیرا رئیس جمهور شی جین پینگ و مقامات اقتصادی او به دنبال ترک اعتیاد این کشور به بدهی های ناپایدار هستند.
فشارهای مالی هر گونه تلاش گسترده برای تقویت بخش املاک و رشد تعادل سایر اولویت ها را برای چین سخت تر می کند. جرارد دی پیپو، تحلیلگر ارشد ژئواکونومیک، می‌گوید: "این مشکلات مانع از پرداخت هزینه‌های سیاست‌های صنعتی چین نمی‌شود، اما احتمالاً این سیاست‌ها را کمتر مؤثر خواهد کرد."
همچنین تردیدهای فزاینده ای در مورد آنچه که زمانی قطعی تلقی می شد وجود دارد. اقتصاد چین روزی از آمریکا به عنوان بزرگترین اقتصاد جهان پیشی گرفت. تحلیل اقتصاد بلومبرگ نشان می دهد که اقتصاد ایالات متحده اخیراً با کمک یک دلار قوی تر، شکاف بزرگ تری نسبت به چین باز کرده است و این روندی است که به نظر می رسد احتمالاً ادامه خواهد داشت.
با این حال، مقامات آمریکایی، اروپایی و ژاپنی اصرار دارند که دلیلی برای پیروزی وجود ندارد، زیرا آنها با چالش‌های خود روبرو هستند و از تأثیر ضعیف‌تر تقاضای چین بر اقتصاد جهانی و شرکت‌های خود نگران هستند. زمانی که دولت بایدن در ماه آگوست محدودیت‌های مورد انتظار را برای سرمایه‌گذاری خارجی معرفی کرد، مشخص شد که این محدودیت‌ها نسبتاً ضعیف و با تمرکز محدود هستند.
چین همچنان به تعمیق پیوندها با اقتصادهای جنوب جهانی ادامه می‌دهد و فهرست کشورهای علاقه‌مند به پیوستن به گروه بریکس، آخرین نمونه از نفوذ فزاینده آن در میان بازارهای نوظهور را نشان می‌دهد. با این حال، طرح چین برای الگوی اقتدارگرایانه‌اش مدتهاست که بر اساس رشد و رشد اقتصادی خود ساخته شده است. آن مدل اکنون بیمار به نظر می رسد و جذابیت آن کاهش یافته است. چین کندتر به معنای تقاضای کمتر برای کالاها و سایر واردات است و ممکن است منجر به سرمایه گذاری و نفوذ چین با محوریت ژئوپلیتیک کمتر در مناطقی مانند آفریقا شود.
این همچنین به معنای چینی است که به عنوان یک شریک اقتصادی در جهان ثروتمند، قدرت کمتری دارد. برخی از مقامات ایالات متحده رکود اقتصادی را به عنوان کمک به تلاش های خود برای متقاعد کردن برخی از متحدان اروپایی و دیگر مشکوک به دور شدن از چین می دانند ولی هیچ مدرکی برای حمایت از این دیدگاه وجود ندارد.
کسانی در اروپا وجود دارند که هشدار می دهند در صورتی که چین سریعتر از آنچه که در حال حاضر تصور می شود دوباره پاهای اقتصادی خود را پیدا کند، موازنه استراتژیک می تواند به سرعت تغییر کند. سپس کارت وحشی وجود دارد: احتمال بازگشت دونالد ترامپ به ریاست جمهوری ایالات متحده در صورت پیروزی در انتخابات سال آینده.
اروپا همچنان چین را به شیوه ای سوداگرایانه تر از ایالات متحده می بیند، به این معنی که همیشه شکافی در رویکردهای سیاسی آنها وجود خواهد داشت. در اروپا، آلمان هرگز مقیاس آنچه ایالات متحده می خواهد را تایید نخواهد کرد. جیم اونیل، اقتصاددان سابق گلدمن ساکس و وزیر دولت محافظه‌کار بریتانیا، می‌گوید: اگر آلمان یک کشور صادراتی باقی بماند، واقعاً نمی‌تواند رابطه‌اش با چین را تغییر دهد.
در بریتانیا، جایی که مقامات مرزی بین تلقی پکن به عنوان یک شریک اقتصادی و خطر امنیت ملی در نظر گرفته‌اند، کاهش رشد چین عمدتاً به‌عنوان خبر خوش‌آمدی مورد استقبال قرار می‌گیرد که به نبرد با بالاترین و چسبنده‌ترین تورم در جی7 کمک می‌کند.
در توکیو، مقامات روی پیامدهای بالقوه برای ژاپن متمرکز شده‌اند و از نزدیک مشاهده می‌کنند که رهبری چین چگونه مشکلاتی مانند پیری جمعیت را مدیریت می‌کند که آنها دهه‌ها با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. برخی نگرانند که چین زخمی می‌تواند رهبری کمونیست خود را به سمت سرزنش نیروهای خارجی و رقبای مانند ایالات متحده برای مشکلات اقتصادی سوق دهد و افزایش تنش‌ها را محتمل‌تر کند.
جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی بایدن، ماه گذشته با این استدلال که ایالات متحده "به دنبال کاهش سرعت اقتصاد چین یا تضعیف رشد اقتصادی چین" نیست، تلاش کرد تا از هرگونه تلاش چین برای مقصر دانستن سیاست های ایالات متحده برای کندی آن جلوگیری کند. او و لیست بلندبالایی از مقامات بایدن بر لزوم گفت‌وگوی مداوم بین این دو کشور سنگین وزن تاکید کرده‌اند و آنها به دنبال جدایی از چین نیستند.
در هر دو طرف این بحث، کسانی که در تالارهای قدرت حضور دارند موافقند که حتی اگر چینی که کندتر رشد می‌کند، رقابت را برای مدت کوتاهی کاهش می‌دهد، پکن برای سال‌های آینده یک رقیب سرسخت در اقتصاد جهانی باقی خواهد ماند. فونتین از مرکز یک آمریکایی جدید می‌گوید: «در حوزه‌های کلیدی، پکن قدرتمند و جاه‌طلب باقی می‌ماند: هزینه‌های دفاعی و نظامی آن همچنان در حال افزایش است، دیپلماسی آن جهانی است، و طرف قراردادهای اقتصادی است که ایالات متحده نیست».
منبع: بلومبرگ