پایگاه خبری فولاد ایران- کشور میزبان اجلاس گروه 20 امسال دو نام رسمی دارد: هند و بهارات. اولی از حاکمان سابق بریتانیا به ارث رسیده و دیگری از سانسکریت و قداست باستانی سرچشمه می گیرد. از این رو، هنگامی که دعوتنامه شام برای مهمانان کنفرانس از طرف «رئیس‌جمهور بهارات» ارسال می شد، نخست وزیر نارندرا مودی، مانند ناسیونالیست‌های هندو، سانسکریت را ترجیح داد. در واقع، این کلمه در حزب حاکم بهاراتیا جاناتا تکرار می شود.
به گزارش فولاد ایران، سوابق نسبتاً اخیری برای تغییر نام در میان دیگر مستعمرات سابق بریتانیا وجود داشته است. برمه، رودزیا و سیلان. اما چرا هند نباید تصمیم بگیرد که کدام نام را ترجیح می دهد؟
یکی از عوامل بازدارنده این است که هر گونه تغییر نام تجاری به ظهور دیرهنگام هند به شهرت جهانی انجام می شود.
یک مورد مشابه در سال گذشته در جریان بود. رئیس جمهور رجب طیب اردوغان اعلام کرد که نام ترکیه Turkey دیگر وجود ندارد و این کشور رسماً ترکیه Turkiye است. سازمان ملل متحد گفت خوب است، اما سخت تر بود که انگلیسی زبانان آن را قبول کنند. این تغییر می تواند گران و پیچیده نیز باشد.
ترک ها از ارتباط کشورشان با پرنده قلع و قمع بومی آمریکای شمالی که نام خود را در وهله اول از ترکیه گرفته است خسته شده اند، با این حال، برای خارجی‌ها گفتن «Tur-kee-YAY» همانطور که یکی از ترجمه‌ها بیان می‌کند) می‌تواند به طرز نگران‌کننده‌ای خنده دار به نظر برسد.
در هند، رقابت محلی از «هندوستان» وجود دارد - که حساسیت‌های خاص خود را دارد، از جمله ریشه فارسی. اگر مودی تصمیم بگیرد نامش را کنار بگذارد، یک داستان قدیمی را باز می کند. در سال 1947، با نزدیک شدن به استقلال، محمد علی جناح، بنیانگذار پاکستان، از اینکه انگلیسی ها به رقیبش جواهر لعل نهرو اجازه دادند نام هند را حفظ کند، خشمگین شد و آن را مانند کشور جانشین راج بریتانیا و قلمرو وسیع آن جلوه داد.
در واقع، استقلال و جدایی اغلب نامگذاری را به یک امر بسیار آزمایشی تبدیل می کند. در آفریقا، همه پرسی پسااستعماری به حل و فصل نام کنگوهای فرانسه و بلژیک کمک کرد که به جمهوری کنگو و جمهوری دموکراتیک کنگو تبدیل شد. کره شمالی و جنوبی به ترتیب در زبان خود با نام های متفاوتی از خود یاد می کنندChoson و Hanguk.
با این حال، پیونگ یانگ رقیب خود را ساوت چوسون و سئول همسایه خود را نورث هان می نامد. یونان با حفظ نام جمهوری مقدونیه یوگسلاوی سابق پس از استقلال خود مخالفت کرد و یونان آن را برای یکی از استان های خود مدعی شد.
فیلیپین، بیش از یک قرن است که با نام خود دست و پنجه نرم کرده است. این برگرفته از «جزیره فیلیپیناس» است که توسط کاشفان اسپانیایی به افتخار وارث آن زمان تاج و تخت کشورشان: فیلیپ دوم آینده، که آن ناوگان را در سال 1588 علیه انگلستان می فرستاد، به جزایر اهدا شد. این میراث طعنه آمیزی از یک استعمار است. قدرتی که به مدت 300 سال مجمع الجزایر را تحت ستم قرار داد.چند دهه پیش، تلاشی برای تغییر نام کشور به "Maharlika"، یک کلمه پیش از اسپانیایی که به معنای اشراف است، صورت گرفت. فیلیپینی‌ها در عوض برای توصیف خود از «پینوی» عامیانه و کمی بی‌احترامی استقبال کرده‌اند. شاید بتوان نام ملی پورمانتو را با آن ساخت تا منعکس کننده شخصیت کشور باشد.
یا شاید هم مهم نیست. شاید بخش بهتر شجاعت و ارزش، اگر نیاز به نگرانی در مورد بودجه برندسازی دارید، این باشد که به هویت خود اطمینان داشته باشید و با نامی که دارید یا با نامی از آنها زندگی کنید. آلمانی ها کشور خود را Deutschland می نامند، اما لهستانی ها آن را Niemcy، فرانسوی ها "Allemagne"، چینی ها "Deguo" و دانمارکی ها "Tyskland" می نامند. آلمانی ها (که زمانی خود شرقی و غربی بودند) بدون توجه به این نام هنوز بسیار آلمانی هستند.
Confoederatio Helvetica یک فونت نیست، بلکه نام قانون اساسی سوئیس است، کاغذ لاتین بر روی چهار زبان رسمی این کشور است. ملت آلپ قرار نیست با جای دیگری اشتباه گرفته شود. حتی اسپانیایی ها تفاوت بین فردی از سویزا و افراد اهل سوئشیا (سوئد) را می دانند. چین اصراری ندارد که غیر چینی زبانان او را Zhongguo بخوانند. مجبور نیستید به ژاپن به عنوان Nihon Koku اشاره کنید، مگر اینکه بخواهید.
همانطور که هست، ترک ها همیشه کشور خود را ترکیه نامیده اند. و Bharat در حال حاضر در کشوری که به نام هند نیز شناخته می شود در حال استفاده گسترده است. این نام‌ها می‌توانند با آنچه بقیه دنیا استفاده می‌کنند همزیستی داشته باشند. نیازی به اجبار به انطباق جهانی وجود ندارد. حداقل نه بلافاصله. به بقیه زمان بدهید تا بیایند.
منبع: Japan Times