پایگاه خبری فولاد ایران- یک کشور ممکن است خواهان یک ارز ثابت، جریان سرمایه آزاد و یک سیاست پولی مستقل باشد که بتواند به نیازهای اقتصاد داخلی پاسخ دهد، صرف نظر از اینکه بانک های مرکزی در جاهای دیگر چه می کنند. با این حال، تنش های ذاتی بین این اهداف وجود دارد و بنابراین، متأسفانه، یک کشور می تواند تنها دو مورد از این سه را انتخاب کند.
با این حال، در عمل، انتخاب چندان واضح نیست. هیچ کشوری نمی تواند هر سه نعمت را به طور کامل داشته باشد. اما برخی از کشورها، مانند چین، همه را دوست دارند.
به عنوان مثال، چین در سال جاری سعی کرده است راه خود را در سیاست پولی طی کند. رکود مسکن، روحیه پایین مصرف کننده و کاهش صادرات، بازگشایی اقتصاد از کووید-19 را مختل کرده و به تورم پایین خطرناک کمک کرده است. در پاسخ، بانک مرکزی چین موضع پولی خود را کاهش داده است، حتی با وجود افزایش چشمگیر نرخ بهره در آمریکا و جاهای دیگر. در 15 سپتامبر برای دومین بار در سال جاری، الزامات ذخیره بانک ها را کاهش داد. همچنین دو بار نرخ بهره را کاهش داده است.
به گزارش فولاد ایران، کاهش رشد چین و واکنش پولی آن، به طور قابل پیش بینی، بر یوان تاثیر گذاشته است. از اواسط ژانویه، زمانی که سرخوشی در مورد بازگشایی چین به اوج خود رسید، تا 8 سپتامبر، یوان در برابر دلار 9 درصد کاهش یافت. در ظاهر، این یک چیز خوب است. ارز ضعیف تر باید صادرات را تقویت کند و تورم را از بین ببرد. به گفته بانک گلدمن ساکس، کاهش 10 درصدی یوان در برابر شرکای تجاری چین می تواند 0.75 درصد به رشد چین بیافزاید، رشدی که امسال در تلاش است تا به 5 درصد برسد. همچنین می‌تواند تورم قیمت مصرف‌کننده را که نزدیک به صفر است، در بلندمدت یک واحد درصد افزایش دهد.
با این حال، چین نیز مایل است که ثبات ارزی کمی با استقلال پولی آن همراه شود. بیم آن می رود که کاهش شدید یوان بتواند سرمایه گذاران را به انتظار سقوط بیشتر بیندازد. این کشور هنوز زخم های سال 2015 را دارد، زمانی که کاهش ارزش باعث خروج سرمایه های سنگین شد. بنابراین، بانک مرکزی در اعمال استقلال پولی خود احساس ضعف می کند. کاهش نرخ آن اندک بوده است - هر بار برای نرخ کوتاه مدت فقط 0.1 درصد. آنها همچنین محتاطانه عمل کرده اند.
بانک مرکزی چین تلاش کرده است تا یوان را تقویت کند. آنها ذخایر ارزی مورد نیاز بانک ها را کاهش داده و دلار را در سیستم آزاد کردند. بانک مرکزی نقدینگی یوان را در خارج از کشور کاهش داده است و این امر وام گرفتن یوان برای فروش آن را برای سفته بازان دشوارتر کرده است. ذخایر ارزی خود بانک مرکزی در ماه اوت 44 میلیارد دلار کاهش یافت که نمی توان همه آن را به راحتی با تغییرات در ارزش گذاری دارایی هایی که در اختیار دارد به حساب آورد. این احتمال را افزایش می دهد که بانک خودش با ملایمت مداخله کرده است.
سیستم متمایز نرخ ارز چین همچنین به بانک مرکزی این فرصت را می دهد که به روش دیگری مداخله کند. یوان مجاز نیست بیش از 2 درصد بالاتر یا پایین تر از یک "تثبیت" که بانک هر روز صبح محاسبه می کند شناور شود. این اصلاح قرار است منعکس کننده نیروهای بازار روز قبل باشد. اما بانک گاهی اوقات چیزی را که «عامل ضد چرخه‌ای» (یعنی عامل فاج) می‌نامد را در محاسبات خود وارد می‌کند. این به آن اجازه داده است تا اصلاح را با نرخی قوی تر از بسته شدن روز قبل تنظیم کند. در واقع، در روزهای اخیر بیش از هر زمان دیگری در رفع این مشکل وجود داشته است.
این مداخلات تا حدی موفقیت آمیز بوده است. افت یوان در برابر سبد ارزهای دارای وزن تجاری که مقامات به عنوان معیاری برای مدیریت ارزش آن استفاده می کنند متوقف شده است. این ارز همچنین در برابر دلار کمی قوی تر از اوایل ماه است.
تمام این مداخله ها هزینه دارد. شرایط مالی را سخت تر می کند و برخی از تسهیلات پولی را که بانک مرکزی دنبال می کند، خنثی می کند. اگرچه می توان یک یوان کمی با ثبات تر را مهندسی کرد، اما محرک پولی تا حدودی قدرتمندتری تولید می کند. چین می تواند کمی از همه چیز داشته باشد. اما نه بیش از حد از هیچ چیز.
منبع: اکونومیست