پایگاه خبری فولاد ایران- فشارهای موجود در رشد اقتصادی چین ممکن است برای یک سیاره تمیزتر مفید باشد. داستان انتشار گازهای گلخانه ای طی دو دهه گذشته به زبان چینی نوشته شده است.
چین از زمان پیوستن به سازمان تجارت جهانی در سال 2001 و تبدیل شدن به کارخانه جهانی، نزدیک به دو سوم رشد آلودگی کربنی در سطح جهان را به خود اختصاص داده است. حتی از نظر سرانه، اکنون انتشار گلخانه ای آن بزرگتر از اتحادیه اروپا است. ردپای کربن جهان به سه بخش تقریباً مساوی تقسیم می شود: چین، همه کشورهای توسعه یافته و بقیه جهان.
به گزارش فولاد ایران، اتحادیه اروپا از طریق سیاست‌های سبز جاه‌طلبانه، موفق شد ردپای گلخانه‌ای خود را بین سال‌های 1990 تا 2022 حدود 28 درصد کاهش دهد.
مصرف انرژی در چین بطور جدایی ناپذیری با تولید ناخالص داخلی مرتبط است. نخست وزیر سابق لی کچیانگ زمانی استدلال کرد که تقاضای برق و بارگیری راه آهن (که بیشتر زغال سنگ است) راهنمای بهتری برای تولید ناخالص داخلی نسبت به اعداد رسمی است.
در سال های اولیه ریاست جمهوری شی جین پینگ، صحبت های رسمی زیادی در مورد تغییر از سرمایه گذاری به مصرف به عنوان محرک رشد وجود داشت. اخیراً، دولت متعهد شده است که صنایع به اصطلاح دوگانه بالا - هم در مصرف انرژی و هم با شدت کربن بالا، مانند سیمان، فولاد و شیشه - که حدود نیمی از آلودگی گلخانه ای کشور را تشکیل می دهند، سرکوب کند.
هیچ کدام از این دو سیاست نشانه های موفقیت زیادی را نشان نداده اند. این به احتمال زیاد به این دلیل است که دولت به صنایع سنگین انرژی بر مانند زیرساخت ها و املاک و مستغلات به عنوان تنها ابزار موجود برای رسیدن به اهداف اقتصادی خود بسیار وابسته شده است.
اما چین می‌تواند انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را بدون فاجعه اقتصادی برای شهروندانش کاهش دهد.
چنین تغییری حتی ممکن است نقش حزب کمونیست را که یک نگرانی کلیدی برای سیاستگذاران پکن است، حفظ کند. یک همسویی ملایم‌تر کم و بیش همان اتفاقی است که در ژاپن پس از ظهور حباب سرمایه‌گذاری نادرست در سال 1991 رخ داد - و حزب لیبرال دموکرات آن کشور اکنون مانند همیشه مسلط است. با مدیریت دقیق این بحران، چین می تواند خود و جهان را همه در یک زمان، نجات دهد.
منبع: Japan Times