پایگاه خبری فولاد ایران- در یک چرخش تاریخی، ظهور چین به عنوان یک ابرقدرت اقتصادی در حال معکوس شدن است و بزرگترین داستان جهانی نیم قرن گذشته ممکن است به پایان برسد.
پس از رکود در دوران مائوتسه تونگ در دهه های 1960 و 70، درهای چین در دهه 1980 به روی جهان باز شد و در دهه های بعدی رشد کرد. سهم این کشور از اقتصاد جهانی تقریباً ده برابر شده و از زیر 2 درصد در سال 1990 به 18.4 درصد در سال 2021 رسیده است. هیچ کشوری تاکنون به این سرعت رشد نکرده است.
سپس واژگونی آغاز شد. در سال 2022، سهم چین از اقتصاد جهانی اندکی کاهش یافت و امسال به میزان قابل توجهی کاهش خواهد یافت و به 17 درصد خواهد رسید. این افت دو ساله 1.4 درصدی، بزرگترین کاهش از دهه 1960 است.
افول چین می تواند جهان را تغییر دهد. از دهه 1990، سهم این کشور از تولید ناخالص داخلی جهانی عمدتاً به هزینه اروپا و ژاپن افزایش یافت.
به گزارش فولاد ایران، انتظار می‌رود اقتصاد جهانی با رشد 8 تریلیون دلاری در سال‌های 2022 و 2023 به 105 تریلیون دلار برسد. چین هیچ یک از این ارقام را به خود اختصاص نخواهد داد، ایالات متحده 45 درصد و سایر کشورهای نوظهور 50 درصد را به خود اختصاص خواهند داد. نیمی از سود کشورهای نوظهور فقط از پنج کشور به دست خواهد آمد: هند، اندونزی، مکزیک، برزیل و لهستان. این نشانه قابل توجهی از تغییرات احتمالی قدرت در آینده است.
علاوه بر این، کاهش سهم چین از تولید ناخالص داخلی جهان به صورت اسمی بر اساس منابع مستقل یا خارجی نیست. پکن مدت‌هاست گزارش می‌دهد که رشد واقعی به طور پیوسته به هدف رسمی خود که اکنون حدود 5 درصد است، می‌رسد. اما نرخ رشد بالقوه بلندمدت واقعی چین - مجموع کارگران جدید وارد شده به نیروی کار و تولید هر کارگر - اکنون بیش از 2.5 درصد است.
در عین حال، سهم چین از جمعیت در سن کار جهان از اوج 24 درصد به 19 درصد کاهش یافته است و انتظار می رود طی 35 سال آینده به 10 درصد کاهش یابد. با کاهش سهم کارگران جهان، سهم کمتری از رشد تقریباً قطعی است.
علاوه بر این، در دهه گذشته، دولت چین مداخله گرتر شده است و بدهی های آن از نظر تاریخی برای یک کشور در حال توسعه بالا است. این نیروها رشد بهره وری را که به عنوان تولید به ازای هر کارگر اندازه گیری می شود را کند می کنند. ترکیب کارگران کمتر و رشد کم تولید به ازای هر کارگر، شروع به دست آوردن مجدد سهم در اقتصاد جهانی را برای چین بسیار دشوار خواهد کرد.
بر حسب دلار اسمی، تولید ناخالص داخلی چین در مسیر کاهش در سال 2023 قرار دارد. چین یکی از معدود اقتصادهایی است که از کاهش تورم رنج می برد، و همچنین با رکود دارایی ناشی از بدهی مواجه است که معمولاً منجر به کاهش ارزش پول محلی می شود.
سرمایه گذاران با سرعتی بی سابقه پول خود را از چین خارج می کنند که بر یوان فشار می آورد. خارجی ها سرمایه گذاری در کارخانه ها و پروژه های چینی را 12 میلیارد دلار در سه ماهه سوم کاهش دادند که اولین کاهش از زمان شروع رکوردها بود. مردم محلی نیز بازار آشفته را ترک می کنند.
رئیس جمهور چین، شی جین پینگ، در گذشته ابراز اطمینان کرده است که تاریخ به نفع کشورش در حال تغییر است و هیچ چیز نمی تواند جلوی ظهور آن را بگیرد. دیدارهای او با جو بایدن و مدیران ارشد ایالات متحده در اجلاس سران هفته گذشته در سانفرانسیسکو حاکی از اعتدال، یا حداقل به رسمیت شناختن این موضوع بود که چین همچنان به شرکای تجاری خارجی نیاز دارد. اما تقریباً بدون توجه به آنچه شی انجام می دهد، سهم کشورش در اقتصاد جهانی احتمالاً در آینده قابل پیش بینی کاهش خواهد یافت.
اکنون دنیای پسا چین است.
منبع: Oilprice