پایگاه خبری فولاد ایران- امسال سال عجیبی برای یوان بوده است. از یک طرف، به وضوح سرمایه گذاران را ناامید کرده است، که انتظار داشتند با خروج اقتصاد چین از سیاست های صفر کووید در پایان سال 2022، ارزش این پول افزایش یابد. اما در عوض، حدود 8.5 درصد در برابر نرخ دلار کاهش یافت.
به گزارش فولاد ایران، این ارز از ژانویه به پایین ترین حد خود رسید تا اینکه در حدود 7.30 یوان به ازای هر دلار شد. این روند منعکس کننده ضعف سرسخت اقتصاد چین و خروج سرمایه های بزرگ بود. اخیراً نرخ یوان افزایش یافته است، اما با توجه به اینکه فدرال رزرو ایالات متحده به لحن ملایم تری در مورد نرخ های بهره روی آورده است، با سایر ارزها همخوانی دارد. با این حال، همان یوان ضعیف در سال 2023 به چیزی کاملاً چشمگیر دست یافته است: افزایش سریع در استفاده فرامرزی.
از زمانی که چین در سال 2004 شروع به تلاش برای بین المللی کردن پول خود کرد، سهم آن در پرداخت های جهانی تا حد زیادی راکد ماند. اما امسال سهم آن از 1.9 درصد در ژانویه 2023 به 3.6 درصد در اکتبر رسید. چنین سهمی در مقایسه با دلار (47.25 درصد) و یورو (23.36 درصد) پایین است. اما این رشد می تواند نشانه های آشکار تغییر باشد. بانک خلق چین نیز افزایش شدید تراکنش‌های حساب جاری به یوان را گزارش کرده است. نزدیک به 30 درصد از مبادلات کالا و خدمات در داخل و خارج از کشور با این ارز معامله شده است.
به نظر می رسد که دلایل این امر فراتر از کاهش هزینه های پوشش دهی است که همیشه وجود داشته است. البته این نیز ناشی از نگرانی های ژئوپلیتیکی نیز هست. با توجه به تشدید تحریم‌های غرب علیه روسیه پس از حمله روسیه به اوکراین در سال 2022 و تنش‌ها با آمریکا بر سر تایوان، کاهش وابستگی به دلار آمریکا یا سایر ارزهای G7 برای چین اهمیت بیشتری پیدا کرده است. به نظر می رسد این تحریم ها کاتالیزوری برای سایر کشورها برای پذیرش یوان برای تسویه حساب های تجاری بوده است. این واقعیت که چین سیستم پرداخت بین‌المللی خود (Cips) را داشت که آماده استفاده در زمان تحریم‌های غرب علیه روسیه بود، بدون شک کمک کرده است.
برخی از پرداخت های بین المللی یوان از طریق Cips تسویه می شوند و از سیستم بین بانکی سوئیفت استفاده نمی کنند، که ردیابی آنها را بسیار دشوار می کند. فراتر از Cips، مقامات چینی ابزارهای مهم دیگری را برای حمایت از بین المللی شدن یوان، مانند سوآپ ارز دوجانبه بین بانک مرکزی چین و بیش از 30 بانک مرکزی معرفی کرده اند. این خطوط سوآپ قبلاً در بانک‌های مرکزی میزبان استفاده ای نداشتند، اما اکنون با توجه به نیازهای مالی رو به رشد برخی از کشورهای نوظهور شروع به فعالیت کرده‌اند.
مقامات چینی همچنین با ایجاد مراکز تهاتر برای این ارز، تلاش ها را برای افزایش نقدینگی یوان در خارج از کشور افزایش داده اند. با توجه به اینکه این ارز قابل تبدیل نیست، شرکت‌ها به سختی می‌توانند از یوان که از صادرات خود به چین به دست آورده‌اند، برای هر چیز دیگری به جز خرید کالا با ارز چین یا پرداخت بدهی با آن استفاده کنند. کشورها با پذیرش پرداخت ها به یوان، وابستگی خود را به چین افزایش می دهند. در این مورد اخیر، بانک های چینی نیز از یوان برای وام دهی خود در خارج از کشور استفاده می کنند.
خروج سرمایه بزرگ از چین نیز بر عدم تمایل این کشور به وام دادن به دلار افزوده است. در عین حال، یوان به اندازه یک ارز سرمایه گذاری پیشرفت نمی کند. سهم سرمایه گذاری خارجی آن در بازارهای خشکی چین به مدت 18 ماه در حال کاهش بوده است.
این دوگانگی رو به رشد را می توان با ویژگی های خاص چین توضیح داد. از یک طرف، تسلط اقتصادی چین به معنای تحمیل ارز خود است. در عین حال، فقدان قابلیت تبدیل ارز چین، کار را برای سرمایه گذارانی که مشتاق خرید به یوان هستند، بسیار دشوار می کند.
منبع: فایننشال تایمز