پایگاه خبری فولاد ایران- از هر کسی در
غزه بپرسید که دیروز چه خورده است، پاسخ مختصر خواهد بود. خانواده
ها با ضایعات سازمان ملل و سایر سازمان های کمک رسان زنده می مانند. یکی
از پدرها آخرین بار دو بسته پنیر و چند
کراکر دریافت کرد.
دیگری
تنها با یک قوطی لوبیا به خانه رفت.
مادران
برای تغذیه فرزندان خود علف های هرز را جمع آوری می کنند. برنامه
جهانی غذای سازمان ملل (wfp) می گوید نیمی
از خانواده های آواره در جنوب غزه تمام روزهای خود را بدون خوردن چیزی می گذرانند.
به گزارش فولاد ایران،
سازمان ملل تخمین می زند که 85 درصد از جمعیت 2.2 میلیون نفری این
منطقه آواره شده اند.
صدها
هزار نفر به رفح، جنوبی‌ترین شهر غزه، که اکنون پرجمعیت‌تر از شهر نیویورک است،
سرازیر شده‌اند.
خوش
شانس ترها پناهگاهی نزد خانواده یا دوستان پیدا کردند.
بقیه
در چادرها یا پناهگاه‌های موقتی زندگی می‌کنند و در زمین‌هایی که زمانی خالی
بودند، اکنون پر از خانه‌هایی هستند که فقط یک یا دو متر از هم فاصله دارند.
سازمان بهداشت جهانی می گوید 180000 نفر از عفونت های تنفسی
رنج می برند.
136400
مورد اسهال و 55400 مورد شپش و گال و سایر
بیماری ها ثبت شده است.
تنها
حدود یک سوم بیمارستان‌های غزه حتی تا حدی فعال هستند و با کمبود منابع اولیه
مواجه هستند.
آنهایی
که در جنوب هستند با سه برابر ظرفیت مورد نظرشان کار می کنند.
با این حال، برای اکثر خانواده ها، مهم ترین نگرانی غذا است.
تقریباً همه خانواده‌ها در غزه وعده‌های غذایی خود را حذف می‌کنند و ۲۶ درصد از
جمعیت این منطقه از «کمبود شدید غذا» رنج می‌برند.
در مورد عدم ارسال تدارکات کافی، امدادگران مایلند مواد
بیشتری را وارد غزه کنند، اما تدارکات یک کابوس است.
کامیون
ها باید در یک ایست بازرسی تحت کنترل اسرائیل بازرسی شوند، جایی که فهرست روزافزون
کالاهای ممنوعه (از جمله چیزهایی مانند فیلترهای آب) حذف می شود. گذرگاه
مرزی رفح با مصر برای حجم زیاد کالا طراحی نشده است.
هنگامی
که وارد غزه می شوند، کامیون ها باید از جاده های آسیب دیده و بمباران روزانه عبور
کنند. اگرچه اسراییل برخی از نیروهای ذخیره را به خانه فرستاد، اما اصرار
دارد که ماه‌های طولانی جنگ در پیش است.
اگر
برای تسهیل ورود کمک‌های بشردوستانه - شاید از طریق دریا، ایده‌ای که کشورهای
اروپایی در مورد آن بحث کرده‌اند - کار بیشتری انجام ندهد، آن ماه‌ها غزه را به
سمت قحطی دست‌ساز سوق خواهد داد.
منبع: economist
ترجمه:
مونا تابان شمال