پایگاه خبری فولاد ایران- پکن باید اهداف انتشار گازهای گلخانه ای را با هدف تولید ناخالص داخلی خود مطابقت دهد. آژانس بین المللی انرژی اخیرا گزارش داد که آلودگی گلخانه ای جهانی رکورد جدیدی را به ثبت رساند و در سال گذشته 1.1 درصد افزایش یافت. این تقریباً بیان کننده داستان چین بود. اگر این کشور بودجه کربن خود را ثابت نگه می داشت یا آن را کاهش می داد، به روش کشورهای پردرآمدی که آلودگی آنها اکنون به پایین ترین حد در 50 سال گذشته رسیده است - در آن صورت ردپای آب و هوای جهان به جای رشد 410 میلیون تنی، کاهش حدود 155 میلیون تنی داشت.
به گزارش فولاد ایران، ردپای گلخانه ای یک کشور را می توان به سه عامل خلاصه کرد: رشد اقتصادی آن، شدت مصرف انرژی آن رشد، و شدت انتشار کربن آن انرژی. یکی از راه های نگاه کردن به رابطه بین آلودگی و رشد اقتصادی این است که بپرسیم برای تولید یک میلیون دلار محصول اقتصادی چند تن گاز گلخانه ای لازم است. با وجود چندین دهه بهبود تدریجی، این رقم در چین حدود 462 تن است که تقریباً دو برابر 246 تن در ایالات متحده و تقریباً چهار برابر 137 تن در اتحادیه اروپا است.
اگرچه چین در آستانه تولید ناخالص داخلی کشورهای ثروتمند برای هر نفر قرار دارد، اما بیش از یک نسل پیش کشوری کم درآمد بود. بالا رفتن از نردبان توسعه - با تمام کارخانه‌های فولاد، کارخانه‌های سیمان، جاده‌ها، ماشین‌ها و هواپیماهایی که نیاز دارد - کربن زیادی مصرف می‌کند. با این حال، رقم چین 60 درصد بیشتر از 284 تن هند است که تقریباً میانگین جهانی است. این اعداد و ارقام را با هدف رشد تولید ناخالص داخلی کنار هم قرار دهید، و می‌توانیم ببینیم که اوج آلودگی امسال نخواهد آمد مگر اینکه اقتصاد چین در تبدیل کربن به رشد کارآمدتر شود.
مشکل اساسی ساختار اقتصادی است. در بیشتر کشورها، به ویژه کشورهای نسبتاً مرفه مانند چین، رشد تولید ناخالص داخلی مقدم بر افزایش مصرف انرژی است. دولت و بانک مرکزی قوانین اساسی عرضه و تقاضا را تعیین می کنند، فعالیت اقتصادی به صورت ارگانیک پاسخ می دهد و نتیجه مصرف انرژی و یک عدد تولید ناخالص داخلی است.
به نظر می‌رسد چین کارها را برعکس انجام می‌دهد. یک هدف تولید ناخالص داخلی و مصرف انرژی را تعیین می‌کند و مقامات استانی فعالیت‌ها را برای ایجاد نتیجه مطلوب شکل می‌دهند.
اصرار پکن مبنی بر اینکه بر دستیابی به نتایج پیرامون آب و هوا متمرکز است، در حالی که سایر دولت ها به صحبت های بی معنی بسنده می کنند، هر سال که می گذرد توخالی تر به نظر می رسد. ملتی که نمی تواند اعتیاد خود به کربن را مهار کند، نمی توان به عنوان رهبر آب و هوا قابل اعتماد باشد.
منبع: Japan Times