پایگاه خبری فولاد ایران- کاهش عرضه نفت و کاهش ذخایر نفتی که به طور گسترده در ابتدای سال پیش بینی می شد، تاکنون محقق نشده است.
به گزارش فولاد ایران، ذخایر نفت خام، قیمت‌های آتی و اسپردهای تقویمی همگی در سطوح مشابه سال گذشته هستند و افزایش قابل توجهی در تولید را بعید می‌سازد. معامله گران شرط های صعودی را روی قیمت گاز طبیعی اروپا افزایش می دهند. با این حال، این گروه ممکن است تصمیم بگیرد که باید برخی از کاهش تولید سال گذشته را لغو کند تا از افزایش بیشتر تولید از ایالات متحده، کانادا، برزیل و گویان جلوگیری کند و از واگذاری سهم بیشتر بازار خودداری کند. اما شرایط کنونی بازار به این معنی است که هر گونه افزایش احتمالا نمادین است.
قیمت‌های آتی برنت در ماه اول تا کنون در ماه می به‌طور متوسط 84 دلار در هر بشکه بوده است که دقیقاً مطابق با میانگین از ابتدای قرن پس از تعدیل تورم است.
قیمت ها تنها 6 دلار در هر بشکه (7 درصد) در مقایسه با یک سال قبل که این گروه در حال برنامه ریزی برای کاهش تولید برای تقویت آنها بود، افزایش یافته است.
اسپرد تقویم شش ماهه برنت تا کنون در ماه می در مقایسه با 1.81 دلار (درصد 60) این ماه در سال 2023، به طور متوسط 3.54 دلار (صدک 86 برای تمام ماه ها از سال 2000) به عقب معامله شده است.
علیرغم افزایش تنش ها در سراسر خاورمیانه، که باعث افزایش موقت قیمت شده است، هیچ تاثیر واقعی بر عرضه نفت وجود نداشته است.
در ایالات متحده، موجودی نفت خام تجاری تقریباً در همان سطح سال گذشته و نزدیک به میانگین فصلی ده سال قبل است. ذخایر نفت خام تجاری در 26 آوریل به 461 میلیون بشکه در مقایسه با 460 میلیون بشکه در سال گذشته رسید. ذخایر نفت خام فقط 5 میلیون بشکه (1- یا 0.11- انحراف استاندارد) کمتر از میانگین فصلی ده سال قبل بود.
هیچ نشانه ای از کاهش قابل توجه و پایدار موجودی ها که نشان دهنده کمبود عرضه در بازار باشد وجود نداشته است. ذخایر خلیج مکزیک در 26 آوریل به 262 میلیون بشکه رسید که 6 میلیون بشکه بیشتر از زمان مشابه در سال گذشته بود و 15 میلیون بشکه بالاتر از میانگین فصلی ده ساله.
ایالات متحده کل بازار جهانی نیست، اما با توجه به کارایی که تاجران با آن بشکه ها را برای بهره برداری از اختلافات محلی بین تولید و مصرف جابجا می کنند، نشانگر خوبی برای تعادل جهانی است.
ذخایر نفت خام ایالات متحده، قیمت‌های آتی جهانی و تا حدودی نرم شدن تنش های ژئوپولیتیک، همگی به بازاری نزدیک به تعادل اشاره دارند.
وزیران و مقامات ارشد اوپک تاکید می‌کنند که سیاست این گروه فعال بودن و آینده‌نگر بودن است. این ممکن است در مورد کاهش تولید برای جلوگیری از افزایش موجودی های اضافی و تثبیت قیمت ها صادق باشد. با این حال، وقتی صحبت از افزایش تولید می‌شود، این گروه معمولاً منتظر می‌ماند تا ذخایر کاهش یابد و قیمت‌ها به‌طور قابل توجهی افزایش یافته باشد. سوالاتی در مورد پایداری بلندمدت این استراتژی وجود دارد، اما تاکنون هیچ نشانه ای از بازنگری اساسی وجود ندارد.
اگر وزرا در نهایت تصمیم بگیرند که از دست دادن سهم بازار خیلی فراتر رفته است، می‌توانند برای توجیه افزایش تولید به پیش‌بینی تقاضای قوی‌تر و کاهش پیش‌بینی‌شده موجودی در آینده اشاره کنند.
این یک تغییر عمده در استراتژی را برای اولویت دادن به حجم بر قیمت نشان می دهد و هنوز هیچ نشانه ای از آن وجود ندارد.
منبع: Oilprice