پایگاه خبری فولاد ایران- دو کوره غول پیکر در کارخانه فولاد پورت تالبوت، بزرگترین کارخانه فولاد بریتانیا، این هفته همچنان به سختی کار می کردند و مقادیر زیادی آهن مذاب را بیرون می ریختند. اما تولید فولاد از سنگ آهن در اینجا ممکن است به زودی به پایان برسد. در پایان ماه مارس، مالک کارخانه، تاتا استیل، گفت که این عملیات بیش از یک میلیون پوند (1.45 میلیون دلار) در روز به دلیل قیمت پایین فولاد در بازارهای جهانی ضرر می‌کند و قصد دارد کارخانه را تعطیل کنده یا به فروش برساند.
به گزارش فولاد ایران، صنعت فولاد بریتانیا تنها صنعت فولاد در غرب نیست که از قیمت پایین فولاد رنج می‌برد. هم بلژیک و هم ایتالیا برای باز نگه داشتن کارخانه‌های فولاد خود همچنان هزینه می‌کنند، چراکه عرضه بیش از حد و عدم تقاضای کافی عامل کاهش قیمت ها شده است.
پس چه چیزی باعث مازاد فولاد جهان می شود؟
ادوین باسون از انجمن جهانی فولاد، می گوید که سقوط قیمت فولاد عمدتاً نتیجه کاهش تقاضا و تا همین اواخر افزایش تولید در چین است. بین سال‌های 2000 تا 2014، تولید جهانی از حدود 800 میلیون تن به حدود 1.6 میلیارد تن در سال دو برابر شد که عمدتاً ناشی از افزایش تولید در چین بود. تا سال 2014، تقاضای چین تقریباً با همان نرخی که کارخانه‌های فولاد آن تولید می‌کردند افزایش یافت، به این معنی که تأثیر آن بر بقیه جهان محدود بود. اما با پایان یافتن رونق ساخت و ساز، تقاضا کاهش یافت و فولادسازان دولتی کشور را واداشت تا مازاد رو به رشد خود را در بازارهای خارجی بفروشند. صادرات فولاد از چین از 45 میلیون تن در سال 2014 به 97 میلیون تن در سال گذشته افزایش یافت. این امر تقاضاهایی را از سوی شرکت های رقیب برای حمایت از آنچه آنها به عنوان دامپینگ می بینند، برانگیخته است.
بسیاری از اقتصاددانان استدلال می‌کنند که یارانه‌های دولتی مسئول افزایش ظرفیت تولید در این صنعت است که تا این حد ادامه دارد. سیل فولاد چین در سرتاسر جهان باید باعث می شد که تولیدکنندگان در جاهای دیگر کوره های خود را خاموش کنند و در نهایت به عرضه و تقاضا به تعادل جدیدی برسند. اما از آنجایی که فولاد اغلب به عنوان یک صنعت استراتژیک در نظر گرفته می شود و مشاغل زیادی را در مناطقی که کارفرمایان کمی وجود دارد ایجاد می کند، دولت ها معمولاً مشتاق حمایت از آن هستند، چه از طریق یارانه ها یا ملی کردن. چین برای مدت طولانی بیش از حد فولاد تولید کرده است، زیرا مقامات حزب کمونیست منطقه ای، که کارخانه های فولاد محلی را کنترل می کنند، ترجیح می دهند به کارخانه های محلی خود یارانه بدهند تا آنها را باز نگه دارند تا اینکه خطر بیکاری و ناآرامی هایی را که ممکن است به دنبال تعطیلی آنها ایجاد شود را به جان بخرند. در اروپا، ایتالیا 2 میلیارد یورو برای حمایت از کارخانه فولاد ایلوا در تارانتو هزینه کرده است. و حتی در بریتانیا، دولت محافظه‌کار تمایل خود را برای تصاحب 25 درصد از سهام فولاد پورت تالبوت ابراز کرده است.
ماه گذشته، OECD، باشگاهی از کشورهای ثروتمند، جمعی از وزرا را در بلژیک تشکیل داد تا در مورد اقدامات مقابله با بحران گفتگو کنند. اما تا زمانی که کشورها یارانه کارخانه های خود را متوقف نکنند، یا تعرفه هایی برای افزایش مصنوعی قیمت ها اعمال نکنند، پیشرفت به سمت پایان دادن به مازاد فولاد کند خواهد بود.
منبع: اکونومیست