پایگاه خبری فولاد ایران- افرادی که می خواهند بیشتر برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی کاری انجام دهند و کسانی که کمتر اقدامی در این راستا انجام می دهند، یک چیز مشترک دارند. هر دو طرف توافق دارند که کربن زدایی از اقتصاد جهانی بسیار گران تمام خواهد شد. در اجلاس سالانه آب و هوای سازمان ملل در این هفته در باکو، آذربایجان، اعدادی که در مورد این موضوع جمع شد به ده ها تریلیون دلار می رسد.
بسیاری چنین هزینه هایی را هدر دادن عظیم می دانند. دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور منتخب آمریکا، توافق پاریس برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای جهانی را که در اجلاس آب و هوا در سال 2015 به دست آمد، محکوم کرد و آن را چیزی دانست که "آمریکایی‌ها را متضرر می‌کند و هزینه‌ای گزاف دارد". او در اولین دوره ریاست جمهوری خود آمریکا را از آن خارج کرد. از آنجایی که آمریکا از آن زمان دوباره به آن ملحق شده است، احتمالاً او دوباره این کار را انجام خواهد داد.
به گزارش فولاد ایران، فعالان آب و هوایی در اکثر موارد، برچسب قیمت را به چالش نمی کشند. آنها صرفاً در مقایسه با آسیب فاجعه باری که تغییرات اقلیمی کنترل نشده ممکن است وارد کند، این هزینه را ارزشمند می دانند.
با این حال، این یک نقطه توافق بین فعالان آب و هوا و معتادان به کربن، در واقع اشتباه است. سبز کردن اقتصاد جهان بسیار ارزان تر از تصور دو گروه است. اکونومیست به برآورد هزینه های جهانی «انتقال انرژی» به دنیای بدون آلایندگی توسط طیف وسیعی از اقتصاددانان، مشاوران و سایر محققین پرداخته است – نوعی تخمین که به طور معمول مبنای سیاست گذاری را تشکیل می دهد. آنها از حدود 3 تریلیون دلار در سال تا تقریباً 12 تریلیون دلار در سال متغیر هستند که در واقع بسیار زیاد است. اما این ارقام از چهار جهت مهم پیش بینی می‌شوند.
اول، سناریوهایی که بهای تمام شده را نشان می دهند. این شامل کاهش ناگهانی (و در نتیجه پرهزینه) انتشار گازهای گلخانه ای است. دوم، آنها فرض می کنند که جمعیت و اقتصاد جهان، و به ویژه کشورهای در حال توسعه، به سرعت غیرقابل قبولی رشد خواهند کرد و مصرف انرژی را تحریک می کنند. سوم، چنین مدل‌هایی سابقه کاهش شدید هزینه فناوری‌های کم کربن مانند انرژی خورشیدی را نیز شامل می شوند. چهارم و آخرین مورد، تخمین‌های نادیده گرفته شده توسط چنین مدل‌سازی، این واقعیت را توجیه نمی‌کنند که جهان نیاز به سرمایه‌گذاری هنگفت برای گسترش تولید انرژی، خواه پاک یا آلاینده، دارد. بنابراین، مخارج سرمایه ای مورد نیاز برای دستیابی به هدف اصلی تعیین شده توسط توافقنامه پاریس - یعنی حفظ گرمایش زمین "زیر 2 درجه سانتیگراد" - نباید به صورت جداگانه در نظر گرفته شود.
صورت‌حساب افزایشی برای کاهش انتشار احتمالا کمتر از یک تریلیون دلار در سال خواهد بود، یعنی کمتر از یک درصد تولید ناخالص داخلی جهان. این ممکن است خوش بینانه به نظر برسد، اما احتمالاً هنوز هم بیش از حد تخمین زده می شود، زیرا فناوری ارزان‌تر و اهداف متوسط‌تر برای زمانی که جهان به صفر خالص می‌رسد، می‌تواند قیمت را حتی بیشتر کاهش دهد.
بر اساس گزارش آژانس بین المللی انرژی (IEA)، تقریباً 3 تریلیون دلار یا 3 درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی، در انرژی در سال 2024 سرمایه گذاری شده است. این یک رکورد است که بخشی از سرمایه گذاری دوره ای در نفت و گاز و تا حدی با افزایش سرمایه گذاری در تولید برق پاک، هم سطح بود، اما از آن زمان در حال رشد است.
در سال 2015 کمتر از سوخت های فسیلی در فناوری پاک سرمایه گذاری شد. امروزه فناوری پاک تقریباً دو برابر بیشتر سرمایه گذاری دریافت می کند. امسال انرژی خورشیدی باید 500 میلیارد دلار باشد که بیشتر از مجموع هر منبع تولید دیگری است.
این اعداد تا حدودی انرژی پاک را نشان می دهند، زیرا شامل سرمایه گذاری در وسایل نقلیه الکتریکی (EVs)، پمپ های حرارتی و بهبود شبکه های الکتریکی می شوند که به خودی خود میزان انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش نمی دهند. در عوض، راه را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای بزرگ هموار می کنند، مشروط بر اینکه برق مصرفی از منابع کم کربن تامین شود. به عنوان مثال، گسترش خودروهای الکتریکی در چین، تقاضای جهانی نفت را کاهش می‌دهد، اما تنها سهم کوچکی در کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای دارد، زیرا باتری‌های خودروها از شبکه سنگین زغال سنگ چین شارژ می‌شوند.
با این حال، چشم انداز آب و هوا در حال بهبود است. پیش‌بینی‌کنندگان حتی خوش‌بین‌تر هستند. آژانس بین‌المللی انرژی تخمین می‌زند که سیاست‌های فعلی حدود 2.4 درجه سانتیگراد گرمایش را به همراه خواهد داشت. بلومبرگ نیو انرژی فاینانس (BNEF)، یک سازمان تحقیقاتی، فکر می‌کند سیاست‌های موجود و کاهش قیمت فناوری‌های سبز منجر به 2 درجه کاهش خواهد شد. وود مکنزی، 2.5 درجه سانتیگراد کاهش را تا سال 2100 به عنوان مورد اصلی پیش بینی کرده است.
با این حال، هیچ یک از این پیش‌بینی‌ها تصور نمی‌کنند که جهان به زیر ۲ درجه سانتیگراد گرما برسد، همانطور که توافق پاریس تصریح می‌کند، چه رسد به زیر ۱.۵ درجه سانتیگراد، هدف تکمیلی که امضاکنندگان گفته‌اند برای رسیدن به آن تلاش خواهند کرد. طیف گسترده ای از دیدگاه ها در مورد میزان سرمایه گذاری مورد نیاز برای دستیابی به این اهداف وجود دارد. به طور طبیعی، با این حال، ماندن در دمای زیر 1.5 درجه سانتیگراد گرانتر از ماندن در دمای زیر 2 درجه سانتیگراد است.
سناریوی صفر خالص آژانس بین‌المللی انرژی فرض می‌کند که تا اواسط قرن، تمام گازهای گلخانه‌ای که به اتمسفر پمپاژ می‌شوند با حذف‌های معادل جبران می‌شوند. این تمایل وجود دارد که صفر خالص تا سال 2050 تقریباً معادل دستیابی به هدف 1.5 درجه سانتیگراد باشد.
مدل سازی آژانس بین المللی انرژی نشان می دهد که رسیدن به صفر خالص تا سال 2050 به 5 تریلیون دلار در سال سرمایه گذاری در انرژی پاک تا سال 2030 نیاز دارد. این بیش از دو برابر 2 تریلیون دلاری است که تخمین می زند در حال حاضر صرف انرژی پاک می شود. کل سرمایه گذاری فعلی در انرژی سناریوی مشابهی از BNEF شامل 5.4 تریلیون دلار در سال در این دهه است. موسسه جهانی مک کینزی، یک سازمان تحقیقاتی، هزینه سالانه صفر خالص تا سال 2050 را 9.2 تریلیون دلار اعلام کرده است. UNEP تخمین می زند که برای محدود کردن گرمایش به 1.5 درجه سانتیگراد، تا سال 2035 به محدوده 7 تا 12 تریلیون دلار در سال نیاز است.
این واگرایی گسترده از روش‌های مدل‌سازی مختلف ناشی می‌شود. با این حال، رویکرد شما هر چه باشد، اعمال هر مدلی برای سناریوهای تقریباً غیرممکن نتایج مشکوکی را به همراه دارد و محدود کردن گرمایش به 1.5 درجه سانتیگراد به طور کلی غیرممکن است.
جلوگیری از هر گونه تغییر آب و هوای بیشتر مستلزم پایان دادن به همه انتشار گازهای گلخانه ای است، یک کار بسیار پرهزینه، اگر نگوییم غیرممکن. خوشبختانه حفظ گرمایش زمین زیر 2 درجه سانتیگراد بسیار محتمل تر است.
تغییرات آب و هوایی نه پایان جهان است و نه یک فریب گران قیمت. این یک مشکل واقعی و دشوار است، اما مشکلی است که می توان آن را با قیمت مقرون به صرفه مهار کرد.
منبع: اکونومیست