پایگاه خبری فولاد ایران- سیاستمداران همیشه شیفته تولید بوده‌اند، اما به ندرت تمایل آنها برای ساختن چیزها به اندازه امروز غیرتمند بوده است. در غرب، آنها یارانه های هنگفتی را به تولیدکنندگان، به ویژه سازندگان تراشه و کسانی که پشت فناوری های سبز، مانند باتری ها هستند، می دهند. آنها می گویند که با تغییرات آب و هوایی مبارزه می کنند، امنیت ملی را تقویت می کنند و چهار دهه تجارت جهانی را اصلاح می کنند که طی آن کارگران آسیب دیدند و رشد کاهش یافت. در دنیای نوظهور، دولت‌ها امیدوارند که یارانه‌ها بتواند جای پای خود را در زنجیره‌های تامین تضمین کند، زیرا غربی‌های نگران تولید را از چین خارج می‌کنند.
مبالغی که خرج می شود بسیار زیاد و در حال رشد است. از زمان امضای آنها به قانون، هزینه تخمینی ده ساله یارانه های سبز آمریکا حداقل دو سوم افزایش یافته است و احتمالاً از یک تریلیون دلار خواهد گذشت. دولت بایدن نیز واجد شرایط بودن یارانه‌های تولید تراشه را افزایش داده است. آلمان در ماه ژوئن کمک های خود به اینتل برای ساخت کارخانه تراشه از 6.8 میلیارد یورو (7.6 میلیارد دلار) به 9.9 میلیارد یورو افزایش داد. دولت مرکزی هند به یک کارخانه میکرون در گجرات برای «مجموعه و آزمایش» تراشه ها یارانه می دهد و مبلغی معادل یک چهارم بودجه سالانه خود را برای آموزش عالی هزینه می کند.
به گزارش فولاد ایران، مسابقه تسلیحاتی صنعتی در راه است. آمریکا از آن استقبال می کند و می گوید جهان به فناوری های سبز و عرضه متنوع تراشه ها نیاز دارد. درست است که اقیانوسی از پول عمومی ناگزیر است که انتقال سبز را تسریع کند و زنجیره تامین را به شیوه‌هایی تغییر دهد که امنیت دموکراسی‌ها را افزایش دهد، اما متأسفانه، سودهای اقتصادی همراه که وعده داده می شود یک توهم است. دولت‌هایی که یارانه می‌دهند و از تولید حمایت می‌کنند، بیشتر به اقتصادشان آسیب می‌رسانند تا اینکه به آنها کمک کنند.
در شرایط ایده آل، ترویج تولید می تواند به نوآوری و رشد بیافزاید. در اواخر قرن بیستم، کره جنوبی و تایوان به لطف ارتقای دقیق صادرات تولید، خود را به غرب رساندند. در صنایعی مانند هواپیماسازی، هزینه های هنگفت ورود و تقاضای آینده نامشخص می تواند حمایت از شرکت های جدید را توجیه کند، مانند زمانی که اروپا در دهه 1970 از ایرباس حمایت کرد. به همین ترتیب، کمک های هدفمند می تواند امنیت ملی را تقویت کند.
اما طرح‌های امروزی احتمالاً یا شکست می‌خورند یا هزینه‌های بیهوده‌ای دارند. کشورهایی که به تراشه‌ها و باتری‌ها یارانه می‌دهند، به دنبال رشد عقب‌افتاده نیستند، بلکه بر سر فناوری‌های پیشرفته مبارزه می‌کنند. بعید است که بازار وسایل نقلیه الکتریکی و باتری‌ها به دو قطبی سبک ایرباس-بوئینگ تبدیل شود. در دهه 1980، محافظه‌کاران استدلال می‌کردند که ژاپن به دلیل تسلط یارانه‌ای در ساخت تراشه‌های حافظه، بر صنعت نیمه‌رساناهای حیاتی از نظر استراتژیک تسلط خواهد یافت. اینطور نشد.
تکرار تولید باعث کاهش تخصص، افزایش هزینه ها و ضربه زدن به رشد اقتصادی می شود. برخی از تحلیلگران انتظار دارند که قیمت تراشه ای که در تگزاس تولید می شود 30 درصد بیشتر از تراشه ساخت تایوان باشد. دولت بایدن با تأخیر به دنبال راه هایی برای باز کردن یارانه خودروهای برقی خود برای خودروسازان کشورهای دوست است. اما بیشتر الزامات «خرید آمریکایی» در قوانینی نوشته شده است که ممکن است اصلاح آنها غیرممکن باشد.
رهبران اروپایی فکر می کنند که باید با آمریکا همخوانی داشته باشند یا با صنعت زدایی فاجعه آمیز روبرو شوند. آنها منطق مزیت نسبی را فراموش کرده اند، که تضمین می کند کشورها همیشه چیزی برای صادرات خواهند داشت، صرف نظر از اینکه دولت های خارجی چقدر چک بنویسند یا شرکای تجاری آنها چقدر مولد شوند.
دانمارک صنعت خودروسازی ندارد، اما تولید ناخالص داخلی به ازای هر نفر 11 درصد بیشتر از آلمان است. حتی مزایا برای کارگران نیز اغراق آمیز است، زیرا مشاغل تولیدی دیگر حق بیمه ای نسبت به کارهای خدماتی مشابه پرداخت نمی کنند.
آمریکا می گوید که خواهان «حیاط کوچک و حصار بلند» است. به ویژه برای امنیت ملی، دسترسی به فناوری های حیاتی ارزش پرداخت هزینه دارد. با این حال، تا زمانی که سیاستگذاران در مورد خطرات یارانه ها شفاف نباشند، حیاط حصارکشی شده بزرگتر خواهد شد. هر چقدر هم کسانی که امروز پول می دهند، نیت خوبی داشته باشند، جانشینان آنها احتمالا تمرکز کمتری دارند و بیشتر مورد لابی قرار می گیرند. دولت ها اشتباه نمی کنند که به دنبال مشاغل خوب، گذار سبز یا امنیت ملی هستند. اما اگر تسلیم توهم تولید شوند، کشورهای خود را بدتر خواهند کرد.
منبع: اکونومیست