پایگاه خبری فولاد ایران- ده سال پیش، در این هفته، شی جین پینگ، رهبر چین، شروع به ساختن راه برای طرحی کرد که به امضای سیاست خارجی او تبدیل می شد. او با پیشنهادهای مبهم برای احیای جاده ابریشم، شبکه ای قدیمی از مسیرهای تجاری که چین را با آسیای مرکزی، خاورمیانه، آفریقا و اروپا پیوند می دهد، شروع کرد. زمانی که نام رسمی به این طرح داده شد - "یک کمربند، یک جاده" - نشان داد که چین در حال بازگرداندن خود در مرکز جهان است. آقای شی متواضعانه از آن به عنوان "پروژه قرن" استقبال کرد.
به گزارش فولاد ایران، بیش از 150 کشور که تقریباً 75 درصد از جمعیت جهان و بیش از نیمی از تولید ناخالص داخلی آن را تشکیل می دهند، به این طرح پیوسته اند. چین صدها میلیارد دلار وام و کمک‌های بلاعوض برای راه‌آهن، جاده‌ها و سایر زیرساخت‌ها اختصاص داده است. پروژه های آن در سراسر جهان، از برزیل گرفته تا کنیا و لائوس را در بر گرفته است.
در دهه گذشته چین به بزرگترین طلبکار و منبع حیاتی سرمایه گذاری در بسیاری از کشورهای در حال توسعه تبدیل شده است. بسیاری از این موارد خوب بوده است: بسیاری از کشورها به شدت به جاده های بهتر نیاز دارند.
اما زمان همچنین عیوب و منافع شخصي چین را آشکار کرده است. تعدادی از کشورهای دریافت کننده وام با بازپرداخت بدهی ها دست و پنجه نرم کرده اند. چین اکنون پروژه را تعدیل می کند، به دنبال بازدهی بهتر است و یک برنامه اقتصادی را به یک برنامه هنجاری تغییر می دهد.
برای سال‌ها بانک‌های چینی از معیارهای نامطلوب برای وام دادن به رژیم‌های کثیف استفاده می‌کردند. جای تعجب نیست که بسیاری از پروژه های زیربنایی که بانک ها تامین مالی کرده اند، موفق نشده اند. برخی به فیل سفید تبدیل شده اند و برخی رها شده اند. چندین کشور که با بدهی‌های سنگین در آستانه نکول قرار گرفته‌اند. چین با دوری جستن از سایر وام دهندگان و مؤسسات چندجانبه، به جای انجام مذاکرات بدهی دوجانبه، مخفیانه و با سرسختی آشکار، اوضاع را بدتر کرده است.
به نظر می رسد چین از برخی جهات درسی را آموخته است. بانک های آن رویه خود را تغییر داده اند. وام دهی آن هدفمندتر شده است. آقای شی از سرمایه گذاران چینی خواسته است تا روی پروژه های "کوچک اما زیبا" با استانداردهای بالاتر و بازدهی بهتر تمرکز کنند. صحبت از "جاده ابریشم دیجیتال" با تمرکز بر صنایعی مانند ارتباطات از راه دور و رایانش ابری در حال افزایش است.
با این حال مشکلات همچنان باقی است. حزب کمونیست همیشه به دنبال استفاده از این طرح برای ارتقای وجهه خود و افزایش وزن خود در جهان بوده است. با این حال، به طور فزاینده ای از آن برای گردآوری جنوب جهانی حول مدل توسعه عاری از دموکراسی چین نیز استفاده می شود. بنادر و نیروگاه‌ها ظاهر می‌شوند که به وضوح به عنوان پروژه‌های مورد حمایت چین برچسب‌گذاری شده‌اند.
غرب باید با ارائه یک جایگزین بهتر برای این ابتکار عقب نشینی کند. در نشست گروه 20 در 9 و 10 سپتامبر، انتظار می رود که جو بایدن خواهان تقویت نقش بانک جهانی و صندوق بین المللی پول در کمک به کشورهای فقیرتر شود. سال گذشته دموکراسی‌های ثروتمند G7 از طرحی 600 میلیارد دلاری برای تقویت سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها در کشورهای با درآمد کم و متوسط رونمایی کردند. اکنون آنها باید به تعهد خود احترام بگذارند.
از طرفی، غربی ها با دعواهای اقتصادی خودشان دست و پنجه نرم می کنند. اما اگر طرح های آنها عملکرد بهتری داشته باشد، بخشی از یک کمپین برای مقابله با چین است. مانند یک دهه پیش، کشورهای فقیر با کمبود شدید بودجه برای ساخت و سازهای مورد نیاز مواجه هستند. اگر چین و دوستانش تنها کسانی باشند که همکاری می کنند، آینده را رقم خواهند زد.
منبع: اکونومیست