پایگاه خبری فولاد ایران- دیگ‌ها و کوره‌های گاز و نفت، ده‌ها سال است که خانه‌ها را راحت‌تر می‌کنند. آنها به دیوار انباری ها نصب هستند یا داخل کابینت های آشپزخانه یا در زیرزمین ها. پذیرفتن آنها در قرن بیستم باعث شد تا مردم گرمایش مرکزی و حمام های آب گرم داشته باشند. اما اگر هدف کربن زدایی باشد، این دیگ‌ها باید بروند.
به گزارش فولاد ایران، دوازده کشور اروپایی قصد دارند سوخت‌های فسیلی را از گرمایش ساختمان‌ها حذف کنند و پمپ‌های حرارتی منبع هوا به عنوان بهترین جایگزین ظاهر شده‌اند. اینها گرمای محیط را از هوای بیرون استخراج می کنند، حتی زمانی که هوا زیر صفر است، و آن را برای گرم کردن فضاهای داخل متمرکز می کنند. پمپ های حرارتی از نظر میزان انرژی مصرفی در واحد گرمای تولیدی بسیار کارآمدتر از بویلرها هستند. اما اخیراً آنها به نمادی از موانعی برای کربن زدایی تبدیل شده اند، چراکه بسیاری از مردم آن را دوست ندارند.
نکته آزاردهنده در مورد پمپ های حرارتی این است که شما نمی توانید به سادگی یک دیگ گاز را با یک دیگ دیگر تعویض کنید، حداقل هنوز. پمپ‌های حرارتی بزرگ‌تر از دیگ‌های گاز هستند، به فضای بیرونی نیاز دارند و برای 60 درصد از املاک اروپایی که قدیمی هستند، نصب آنها باید با عایق اضافی همراه باشد.
صاحبان خانه‌های قدیمی‌تر با انتخاب‌های دشواری روبرو هستند، مانند اینکه آیا کفپوش خود را بلند کنند و دیوارهای داخلی خود را با عایق ضخیم بپوشانند یا خانه‌های خود را در یک لایه ضخیم‌تر از عایق خارجی بپیچند، که ممکن است توسط قوانین برنامه‌ریزی محلی مجاز نباشد. همه اینها می تواند به سرعت پرهزینه، مخرب و از نظر سیاسی سمی شود.
پمپ‌های حرارتی که جایگزینی آسان برای بویلرها هستند، احتمالاً در نهایت به بازار می‌آیند. اما حتی در این صورت نیز نمی توان خانواده ها را به طور کامل از اختلال در امان نگه داشت. حداقل کاری که دولت ها می توانند انجام دهند این است که کاربری آنها را تا حد امکان آسان کنند. اگرچه کمک های بلاعوض که بخشی از هزینه ها را پوشش می دهد در برخی کشورها در دسترس است، اما مدیریت آنها اغلب کند است و باید تسریع شود. اگر کارگران ماهر کافی برای مقاوم‌سازی خانه‌ها وجود نداشته باشد، این هدف نمی‌تواند اجرا شود. تضاد بین مقررات برنامه ریزی و قوانین سبز، که باعث می شود خانوارها احساس درماندگی کنند، باید به نحوی حل شود.
قوانین ضعیف آلمان که قرار است در اواخر این هفته در پارلمان تصویب شود، به خانوارها زمان بیشتری می دهد و همچنین از مقامات محلی می خواهد که در اداره آنها مشارکت داشته باشند. آنها به ترتیب تا سال 2026 یا 2028 به شهرداری‌های بزرگ و کوچک فرصت می‌دهند تا برنامه‌های انتقالی را تهیه کنند، که می‌تواند گرمایش سبزتر را که شامل پمپ‌های حرارتی تک خانه‌ای نمی‌شود، فراهم کند.
کربن زدایی در مقیاس مورد نیاز برای جلوگیری از فاجعه سیاره ای دردناک خواهد بود. رأی دهندگان اغلب مخالفت می کنند و گاهی اوقات ممکن است دولت های دوستدار سبز را برکنار کنند. بنابراین بسیار مهم است که سیاست‌ها برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تا حد امکان کارآمد، با انگیزه‌هایی که عموماً برای متقاعد کردن و نه اجبار طراحی شده‌اند، تدوین شوند. با این حال، حتی با دوراندیشانه ترین سیاست ها، واکنش های متقابل بیشتری وجود خواهد داشت. دولت ها باید آماده شوند.
منبع: اکونومیست