پایگاه خبری فولاد ایران- زمانی که روسیه سال گذشته به اوکراین حمله کرد، بعید به نظر می رسید که دریای سیاه به میدان جنگ تبدیل شود. به هر حال، نیروی دریایی اوکراین تنها یک کشتی جنگی داشت که با پیشروی نیروهای روسی در کارخانه کشتی سازی که در آن در حال تعمیر بود، مجبور شد آن را غرق کند. جزیره مار، یک پاسگاه دریایی که از نزدیکی های غربی اودسا، بزرگترین بندر اوکراین محافظت می کرد، در روز اول جنگ به دست مهاجمان روسی افتاد. اودسا خود را برای یک حمله آبی خاکی آماده کرد که می توانست ارتباط اوکراین را از دریا به طور کلی قطع کند.
دو ماه بعد، بمباران شدید اوکراین، اشغالگران را از جزیره مار بیرون راند. اما اخیراً اوکراین شروع به نشان دادن توانایی خود برای حمله به اهداف در سراسر دریای سیاه کرده است.
در اوایل ماه اوت، یک پهپاد نیروی دریایی اوکراین - یک سلاح جدید - به یک کشتی فرود روسی در نزدیکی نووروسیسک، بندر بزرگ روسیه در شرق منطقه جنگی آسیب رساند. روز بعد یک هواپیمای بدون سرنشین دیگر به یک نفتکش روسی در نزدیکی کریمه، شبه جزیره ای که بر دریای سیاه مسلط است، آسیب رساند، که روسیه در سال 2014 آن را از اوکراین تصرف کرد.
به گزارش فولاد ایران، به نظر می رسد روسیه نیز در حال تشدید جنگ در دریا است. در ماه ژوئیه از پیمانی که تحت نظارت سازمان ملل بود، به صادرات غلات اوکراین اجازه داد تا به سلامت از دریا عبور کند، خارج شد. این کشور تهدید کرده است که هر کشتی باری را که به بنادر اوکراین می‌آید غرق می‌کند و بارها اسکله‌ها و سیلوهای غلات اوکراین را در تلاش برای مهار تجارت دریایی اوکراین بمباران کرده است. از آنجایی که روسیه و اوکراین هر دو ظرفیت ضربه زدن به کشتیرانی را دارند و از آنجایی که به گفته یک دیپلمات، دریای سیاه همان چیزی است که خلیج فارس به نفت تبدیل می شود، تشدید جنگ دریایی می تواند تأثیر وحشتناکی بر بازارهای جهانی مواد غذایی داشته باشد. در واقع، دریای سیاه همچنین مجرای بزرگی برای نفت است و برای اقتصاد نه تنها روسیه و اوکراین، بلکه ترکیه و سایر کشورهای ساحلی نیز حیاتی است.
قبل از جنگ، تقریباً 60 درصد از صادرات اوکراین از طریق بنادر این کشور در دریای سیاه انجام می شد. حجم تجارت از آن زمان به شدت کاهش یافته است، هم به دلیل محاصره روسیه و هم به دلیل اختلالات گسترده‌تر ناشی از جنگ در مزارع، کارخانه‌ها و زیرساخت‌ها.
برخی از حجم های گم شده به بارج های رودخانه دانوب منتقل شده اند. مقامات اوکراینی می گویند که در حال حاضر موفق به صادرات بیش از 3 میلیون تن غلات در ماه به این روش شده اند. یک میلیون تن دیگر با قطار و مقدار کمتری با کامیون صادر می شود. اما این جایگزین ها همگی بسیار کندتر و گران تر از انباشتن باربری های غول پیکر هستند. به عنوان مثال، هزینه صادرات یک تن غلات توسط بارج رودخانه، تقریباً 120 دلار است، در مقابل 30-40 دلار برای صادرات از طریق دریا. روسیه مسیرهای جدید را نیز بمباران می کند. علاوه بر این، اوکراین به سادگی ظرفیت جاده، راه آهن و بارج کافی برای جایگزینی بنادر اعماق دریا را ندارد. نتیجه ضربه بیشتر به اقتصادی است که قبلاً توسط جنگ ویران شده است، و از دست دادن بیشتر درآمد مالیاتی و ارز خارجی برای دولتی که به طور ناپایدار وام می گیرد.
اما روسیه چیزهای زیادی برای از دست دادن دارد. بیش از 80 درصد از صادرات غلات و حدود 30 درصد از صادرات نفت آن از طریق بنادر دریای سیاه انجام می شود. این محموله ها تاکنون به سختی تحت تأثیر جنگ قرار گرفته اند. نیروی نظامی روسیه در سوریه نیز به سوخت و تدارکاتی که از طریق دریای سیاه ارسال می شود، وابسته است. اگر دامنه جنگ در دریا گسترش یابد، احتمالاً این "اکسپرس سوریه" در فهرست اهداف بالقوه اوکراین قرار دارد.
این امر نه تنها برای روسیه، بلکه برای بازارهای جهانی غذا نیز بد خواهد بود.
در عرض چند روز، تهاجم، قیمت گندم را به بیش از 12 دلار در هر بوشل رساند، در حالی که دو ماه قبل از آن 7 دلار بود. هزینه کشت ذرت به بالاترین حد خود در یک دهه گذشته رسیده است. بسیاری هشدار دادند که کمبود غذا در جهان در حال ظهور است. اگرچه نبردهای دریایی هرگز محور اصلی نبرد نخواهد بود، ترس از شعله ور شدن و سرایت عواقب آن به جهان همیشه باقی خواهد ماند.
منبع: اکونومیست