پایگاه خبری فولاد ایران- گریم واترز در حالی که چرخش 114 توربین در مزرعه بادی غول پیکر Seagreen را تماشا می کند، اعلام می کند: «امروز روز خوبی است. اواسط اکتبر است و پروژه ای که تقریباً 14 سال قبل از سواحل شرقی اسکاتلند آغاز شده بود اکنون به طور کامل عملیاتی شده است.»
Seagreen، سرمایه‌گذاری مشترک بین گروه فرانسوی TotalEnergies و SSE Renewables، بخشی از گروه انرژی SSE، بزرگترین مزرعه بادی اسکاتلند است. می‌تواند برای تامین انرژی ۱.۶ میلیون خانه برق تولید کند و به طور بالقوه سالانه حدود ۲ میلیون تن دی اکسید کربن ناشی از تولید سوخت‌های فسیلی را از بین ببرد تا به مقابله با گرمایش جهانی کمک کند.
این در حالی است که پروژه‌های بادی فراساحلی در سرتاسر جهان با ضربات سه‌گانه تورم زنجیره تامین بالا، افزایش نرخ‌های بهره و بی‌میلی از سوی دولت‌ها برای تنظیم پارامترها برای پاسخ به این شرایط جدید بازار مواجه شده‌اند، زیرا آنها کاهش هزینه‌ها را برای مصرف‌کنندگان در اولویت قرار می‌دهند.
به گفته آژانس بین‌المللی انرژی‌های تجدیدپذیر، مزارع امروزی می‌توانند انرژی میلیون‌ها خانه را تامین کنند، در حالی که افزایش اندازه توربین‌ها و نرخ بهره بسیار پایین به کاهش 60 درصدی هزینه‌های ساخت و بهره‌برداری بین سال‌های 2010 تا 2021 کمک کرده است. تولید انرژی بادی کلید برنامه های دولت ها برای کاهش انتشار CO2 است.
به گزارش فولاد ایران، در بریتانیا، دومین بازار بزرگ جهان، باد فراساحلی حدود 13 درصد از برق این کشور را تولید می کند. در سطح جهانی، این صنعت هنوز یک صنعت کوچک است و حدود 0.8 درصد از تولید برق را در سال 2022 به خود اختصاص می دهد و با توجه به تلاش جهان برای محدود کردن گرمایش جهانی با جایگزینی نیروگاه های انرژی زغال سنگ، نفت و گاز با جایگزین های تجدیدپذیر، باید رشد کند.
آژانس بین‌المللی انرژی بر این باور است که ظرفیت بادی فراساحلی باید تا سال 2050 به بیش از 2000 گیگاوات برسد، در حالی که امروز در سطح جهان تقریباً 70 گیگاوات است. اما تحلیلگران به طور فزاینده ای تردید دارند که آیا اهداف دولت ها برای این فناوری به موقع برآورده می شود یا خیر.
مشاور انرژی Wood Mackenzie تخمین می زند که برای دستیابی به 135 هدف باد فراساحلی تعیین شده توسط دولت های سراسر جهان از سال 2021، نیاز به نصب بیش از 60 گیگاوات در سال 2029 و 77 گیگاوات در سال 2030 است. سخنگوی Equinor، شرکت انرژی دولتی نروژ، که در حال توسعه پروژه های بادی دریایی در بازارهایی از جمله ایالات متحده، بریتانیا و در حال توسعه است، می گوید: «از بسیاری جهات، ما این را اولین مانع مهم برای باد فراساحلی می بینیم. همه چیز هزینه بیشتری دارد.»
مدیر اجرایی واحد بادی دریایی RWE، غول انرژی آلمان، می‌گوید: «از لحاظ مالی، زنجیره تأمین از سلامت چندان خوبی برخوردار نیست، در عین حال که نیاز به رشد قابل توجهی دارد.» هنریک اندرسن، مدیر اجرایی شرکت دانمارکی Vestas که توربین‌های Seagreen را می‌سازد، می‌گوید: «فکر نمی‌کنیم منصفانه باشد که فناوری خود را ایجاد کرده‌ایم که دهه‌ها دوام می‌آورد و سپس ضرر می‌کنیم».
افزایش شدید هزینه های تامین مالی در 18 ماه گذشته بر تورم هزینه در زنجیره تامین افزوده است. توسعه دهنده سوئدی Vattenfall در ماه اوت گفت که هزینه های پروژه در سال جاری 40 درصد افزایش یافته است.
تحلیلگران برنشتاین محاسبه می‌کنند که از 53 گیگاوات پروژه در سراسر جهان که قراردادهای فروش برق یا تضمین قیمت بین سال‌های 2017 تا 2022 اعطا شده است، حدود 23 گیگاوات تامین مالی تضمین شده است. اکثریت قریب به اتفاق این پروژه ها در ایالات متحده هستند، جایی که توسعه دهندگان با فاصله زمانی طولانی بین معاملات قابل توجهی که درآمد آنها را قفل می کند و دریافت مجوز برای پروژه ها مواجه هستند. بقیه بیشتر در بریتانیا هستند. بریتانیا یک رژیم «قراردادهایی برای تفاوت» را اجرا می‌کند، که بر اساس آن توسعه‌دهندگان در صورتی که قیمت عمده‌فروشی برق بریتانیا از قیمت تعیین‌شده‌ای که با دولت توافق کرده‌اند کاهش یابد، از پرداخت‌کنندگان صورت‌حساب‌ها پول دریافت می‌کنند.
کارشناسان می گویند: «بریتانیا و شمال غرب اروپا همچنان بزرگترین بازار فراساحلی در جهان خواهند بود. اما فقط در صورتی که قیمت گذاری مناسب باشد. این چالش بزرگ در حال حاضر است.»
منبع: فایننشال تایمز