آنچه کربن زدایی فولاد نیاز دارد

پایگاه خبری فولاد ایران- فولاد (یک آلیاژ آهن-کربن) به تنهایی حدود 8 درصد از انتشار سالانه دی اکسید کربن جهانی را به خود اختصاص می دهد. خوشبختانه، از بین بردن تقریباً تمام دی اکسید کربن حاصل از ساخت آهن و فولاد تا اواسط قرن، هم از نظر فنی ممکن و هم از نظر اقتصادی امکان پذیر است. با این حال، رسیدن به آنجا مستلزم یک فشار سیاست هدفمند است.
به گزارش فولاد ایران، نکته کلیدی در ابتدا شناسایی منبع اصلی انتشار است که بیش از 80 درصد آن از مراحل اولیه تولید حاصل می شود: جداسازی شیمیایی اکسیژن از سنگ آهن که عمدتاً از آهن و اکسیژن تشکیل شده است. عنصر اصلی مورد استفاده برای این جداسازی، زغال سنگ است که البته مقادیر زیادی دی اکسید کربن تولید می کند. در این مرحله، تبدیل آهن به فولاد به یک فرآیند نسبتا کم کربن تبدیل می شود.
بنابراین، یکی از راه‌های کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای این صنعت این است که با بازیافت محصولات آهن و فولاد بیشتر از آنچه در حال حاضر انجام می‌دهیم، از اولین قدم به طور کامل اجتناب کنیم. در حالی که نرخ بازیافت آهن و فولاد در ایالات متحده حدود 80 تا 90 درصد و در سطح جهانی بیش از 80 درصد است، این واقعیت آشکار می شود که فولاد 100 درصد قابل بازیافت است. بازیافت آن به معنای تحت فشار قرار دادن طراحان است تا محصولاتی بسازند که جداسازی آنها راحت تر باشد.
کربن زدایی نسل بعدی کارخانه های آهن و فولاد به نوعی به دولت نیاز دارد تا سرمایه گذاری های جدید بزرگی را فراهم کند. این کار کوچکی نیست. ما باید کوره بلند قدیم و کوره اکسیژن اولیه را به عنوان مراحل اولیه کار تولید آهن و فولاد جایگزین کنیم.
هنگامی که صحبت از تبدیل آهن به فولاد به میان می آید، کوره های قوس الکتریکی راه حل موثری هستند و در حال حاضر بیش از 70 درصد از تولید فولاد در ایالات متحده را تشکیل می دهند. برای جایگزین کردن زغال سنگ، در حال حاضر دو گزینه وجود دارد: کوره هایی که به هیدروژن کم کربن برای حذف اکسیژن از سنگ آهن متکی هستند و فرآیندهای الکتروشیمیایی جدید که می توانند این کار را با برق انجام دهند.
تغییرات گزینه مبتنی بر هیدروژن (برای اولین بار در دهه 1970 توسعه یافت) در حال حاضر 5 درصد از تولید جهانی فولاد را تشکیل می دهد، اما در حال حاضر هنوز گرانتر از کوره بلندهای سنتی هستند.
چیزی که کربن زدایی فولاد واقعاً به آن نیاز دارد یک استراتژی سیاستی است که هم بزرگتر و هم متمرکزتر باشد. وظیفه فوری این است که موج اول نیروگاه هایی با انتشار نزدیک به صفر ساخته شود تا بتوانند به استاندارد جدید تبدیل شوند.
سیاستگذاران می توانند و باید برای کمک به فن آوری هایی مانند فولاد سبز قدم بردارند. آنها باید فراتر از سیاست‌های اساسی آب و هوا، کل اقتصاد را در نظر بگیرند و بر تأمین برق کم‌ هزینه و کم کربن و کاهش هزینه‌های سرمایه برای فناوری‌های جدید تمرکز کنند.
قانون کاهش تورم ایالات متحده به اجرای اولی کمک می کند. اما آن نیز از حمایت مستقیم از فناوری‌های انقلابی آهن‌سازی کوتاهی می‌کند.
اروپا و آمریکا می توانند به ترتیب در مورد مکانیسم تنظیم مرز کربن اتحادیه اروپا و یارانه های قانون کاهش تورم ایالات متحده کمک کنند. اما، برای نشان دادن ارزش فناوری‌های جدید، دولت‌ها باید به زودی سرمایه‌گذاری‌های مستقیم و بیشتر روی آن‌ها انجام دهند.

منبع: Japan Times