پایگاه خبری فولاد ایران- سازمان تجارت جهانی نظم را در دنیایی که به طور فزاینده ای از هم پاشیده است، فراهم می کند.
هیجان پیش از سیزدهمین کنفرانس وزیران سازمان تجارت جهانی در این هفته به خوبی تحت کنترل است. نئولیبرال ها، موج فزاینده حمایت از تجارت و تکه تکه شدن عمدی اقتصادی را یک اشتباه بزرگ می دانند. با توجه به دیدگاه ما که تجارت لیبرال خوب است، یک سازمان تجارت جهانی که به طور مناسب بازسازی شده و موثر است، یک جزء ضروری برای افزایش رفاه جهانی است.
اما حتی حامیان تعرفه‌ها، یارانه‌ها، برنامه‌ریزی، سیاست‌های صنعتی، حمایت از دوستان، تقویت مجدد و سایر موارد دیگر نباید نیاز به یک سازمان تجارت جهانی با عملکرد خوب را نادیده بگیرند زیرا پراکندگی های تجاری باید حداقل، منظم و هدفمند باشد.
به گزارش فولاد ایران، نشست ابوظبی به نوعی دستور کار دارد که به یارانه های ماهیگیری (و کاهش ذخایر)، کشاورزی، مالیات بر تجارت الکترونیک و غیره می پردازد. زیرمجموعه‌ای از دولت‌های همفکر ممکن است در مورد برخی از این موضوعات به توافقاتی دست یابند، اگرچه حال و هوای کنونی خصومت متقابل در سیاست تجاری حتی این توافق‌های به اصطلاح چندجانبه را نیز سخت می‌کند.
متأسفانه، معاملاتی که بیشتر باید انجام شود، مربوط به نکات جزئی مسائل بخش خاصی نیست. آنچه اهمیت دارد بازیابی نقش گسترده تر WTO به عنوان یک انجمن برای همکاری اقتصادی است.
برای اینکه این اتفاق بیفتد، ایالات متحده باید رهبری خود را بر سازمان از سر بگیرد. در عوض، دولت ترامپ و بایدن دلیل مشترکی را یافتند، نه در بی توجهی خوش خیم که در خصومت آشکار که آن را با امتناع ایالات متحده از انتصاب اعضا در نهاد استیناف این سازمان مشخص کرده است. و این کمترین آن است. تغییرات در قوانین سازمان تجارت جهانی برای غلبه بر حق وتویی که کشورها (به ویژه هند) اغلب برای جلوگیری از توافقات مورد حمایت اکثریت اعضا استفاده می کنند، ضروری است. عدم وجود هر یک از این موارد، همکاری در سیاست تجاری را بسیار دشوارتر می کند.
تعرفه‌ها، یارانه‌ها و محدودیت‌های «خرید آمریکایی» مانند آنچه در قانون کاهش تورم گنجانده شده است، هزینه‌های داخلی را افزایش می‌دهد. از آنجایی که شرکای تجاری با تعرفه‌ها، یارانه‌ها و محدودیت‌های خود پاسخ می‌دهند، صادرکنندگان آمریکایی مشتریان خود را از دست خواهند داد.
سیاست‌هایی که با هدف خودکفایی بیشتر انجام می‌شوند احتمالاً با تحمل این فشارهای متضاد تغییر خواهند کرد و این به نوبه خود تصمیم‌های سرمایه‌گذاری بلندمدت را پیچیده‌تر و مخاطره‌آمیزتر خواهد کرد. سیاست‌های به سرعت در حال تحول ایالات متحده برای ایجاد زنجیره تامین داخلی برای وسایل نقلیه الکتریکی یک نمونه آن است.
همکاری نزدیک‌تر اقتصادی باعث می‌شود تا اهداف حیاتی سیاست اقتصادی - از جمله انعطاف‌پذیری زنجیره تامین و دور شدن از سوخت‌های فسیلی - آسان‌تر شود. در واقع، در غیر این صورت ممکن است غیرممکن باشند. نئولیبرال ها تجارت بدون مانع را شکل برجسته همکاری اقتصادی بین المللی می دانند. شاید شما مخالف باشید، اما برای انجام شایسته، حتی تجارت مدیریت شده نیاز به هماهنگی دارد.
وابستگی به کشورهایی که ممکن است در منازعات آینده دشمن شما باشند، عاقلانه نیست اما این امر خودکفایی را دیکته نمی کند. تجارت لیبرال در میان وسیع ترین دایره ممکن دوستان و متحدان بسیار کارآمدتر است. این امر مستلزم چارچوبی از قوانین، توافقنامه ها و رویه ها برای حل و فصل اختلافات است. یک سازمان تجارت جهانی اصلاح شده می تواند آن را فراهم کند.
مبارزه با تغییرات آب و هوایی یک مورد واضح تر است. لزوماً این یک تعهد جهانی است. اگر کشورها سیاست‌هایی را انتخاب کنند که هزینه‌های سنگینی را به دیگران تحمیل کند، اهداف جهانی برآورده نمی‌شوند.
کشورهایی که مالیات‌های صریح یا ضمنی بر انتشار کربن وضع می‌کنند باید همین سیاست را برای واردات نیز اعمال کنند، در غیر این صورت تولیدکنندگان داخلی در مضیقه هستند. به همین دلیل اتحادیه اروپا یک سیستم تعرفه ای به نام مکانیسم تنظیم مرز کربن طراحی کرده است. فرمول ترجیحی برای مالیات کربن، یارانه های سبز و مقررات انرژی پاک مطمئناً از مکانی به مکان دیگر بسیار متفاوت است.
نیازی به تحمیل یک رویکرد بر همه نیست، تا زمانی که دولت‌ها یک سیستم توافقی برای قضاوت در مورد چنین اقداماتی داشته باشند و اطمینان دهند که آنها علیه تولیدکنندگان خاص تبعیض قائل نمی‌شوند.
فرقی نمی کند که شما یک نئولیبرال باشید، یا معتقد به بایدنومیکس Bidenomics یا به قول ترامپ، طرفدار جهان. سازمان تجارت جهانی در دسته چیزهایی است که اگر وجود نداشت، باید اختراع می شد. هرچند در حال حاضر، هنوز وجود دارد ولی به سختی. هر چه ایالات متحده و شرکای تجاری آن زودتر نیاز به احیا و بازیافت مجدد آن را تشخیص دهند، بهتر است.
منبع: Japan Times