پایگاه خبری فولاد ایران- بهبود بهره وری انرژی بدون شک چیز خوبی است. اما بهره وری به معنای محدود کردن مصرف انرژی نیست. به همین ترتیب، مقابله با تغییرات اقلیمی نیز به معنای صرفه جویی بیشتر یا کمتر نیست.
رشد مجدد، می تواند به عنوان طرحی برای دستیابی به اهداف آب و هوایی ما عمل کند، پس از قرنطینه های COVID-19 - زمانی که مردم در خانه ماندند و انتشار دی اکسید کربن جهانی به شدت کاهش یافت ولی تهاجم روسیه به اوکراین منجر به نگرانی های امنیتی انرژی، به ویژه در اروپا شد.
به گزارش فولاد ایران، در جامعه بیش از حد مصرف‌گرای ما، این بحث مطرح است که کاهش مصرف می تواند حفظ محیط زیست و بهبود رفاه را به همراه داشته باشد. بر اساس این رویکرد، کشورهای ثروتمند توسعه اقتصاد خود را متوقف خواهند کرد، در حالی که حتی سرسخت ترین حامیان رشد باز هم ادعا می کنند که کشورهای فقیرتر همچنان نیاز به افزایش مصرف و سرمایه گذاری برای فرار از فقر دارند.
چند توضیح رشد زدایی مستلزم کاهش مطلق مصرف است، نه تغییر صرف در ترکیب آن. اما چنین تغییراتی، مانند رها کردن ماشین و رفت و آمد با دوچرخه، در طول تاریخ ثابت بوده است و هدف استراتژی‌های رشد سبز است. مطمئناً، کاهش سرعت و انتخاب کسب درآمد کمتر هیچ اشکالی ندارد. اما نباید به این باور رسید که انجام این کار کلید رسیدگی به بحران آب و هوا است.
یک آزمایش فکری ساده را در نظر بگیرید. اجازه دهید اقتصاد جهانی را در یک وضعیت ثابت شروع کنیم، نه در حال رشد و نه انقباض، و نرخ کربن زدایی سالانه را 2.4٪ فرض کنیم. در چنین جهانی، انتشار جهانی کربن تا سال 2050 تا 48 درصد کاهش می یابد.
حال تصور کنید که کربن زدایی به طور کامل به کاهش تولید اقتصادی بستگی داشته باشد. برای دستیابی به همین نتیجه - تقریباً به نصف کردن انتشار جهانی CO2 - تولید ناخالص داخلی جهان باید تا سه دهه آینده هر سال 5٪ کاهش یابد. برای درک این موضوع، تولید ناخالص داخلی جهانی در سال 2020، در اوج همه گیری، 2.7 درصد کاهش یافت. به همان اندازه که قرنطینه ها در کند کردن گسترش COVID-19 موفق بودند، این روشی وحشتناک برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای بود.
محدود کردن این آزمایش فکری به کشورهای ثروتمند، همانطور که توسعه‌دهنده‌ها پیشنهاد می‌کنند، استدلال ضعیف را به یک استدلال پوچ تبدیل می‌کند. به ایت ترتیب، می بایست تولید اقتصادی در کشورهای گروه هفت تنها در سال جاری 17 درصد کاهش یابد و پس از آن شوک سالانه ای به اندازه رکود بزرگ ایجاد شود. چه تعداد از مصرف کنندگان غربی آگاه به آب و هوا مایل به تحمل این شرایط هستند؟
علاوه بر این، این آزمایش لزوماً محدود است. فرضیه ما با اقتصاد با رشد صفر آغاز شد، در حالی که در دو دهه گذشته، تولید ناخالص داخلی سرانه جهانی سالانه 6.8 درصد رشد کرده است. همراه با افزایش جمعیت، این رشد ثابت به افزایش و نه کاهش انتشار گازهای گلخانه ای کمک کرده است.
چیزی جز یک انقلاب انرژی پاک، کامل با سیستم های حمل و نقل و صنعت پاک، آب و هوا را تغییر نخواهد داد. علاوه بر این، دستیابی به انتشار خالص صفر نیاز به تریلیون ها دلار سرمایه گذاری دارد که به رشد اقتصادی می افزاید و نه از آن کم کند.
علاوه بر این، نیاز به سرعت بخشیدن به کربن زدایی اقتصادهای ما مستلزم گسترش فناوری های سبز با سرعت بسیار بیشتری است. جلوگیری از فاجعه آب و هوایی مستلزم رشد بیشتر است، نه به این دلیل که تولید ناخالص داخلی فزاینده - که خود معیاری اساساً ناکافی است - هدف نهایی است، بلکه به این دلیل که نتیجه کاهش انتشار گازهای گلخانه ای به اندازه کافی سریع است.
منبع: Japan Times