پایگاه خبری فولاد ایران- کشورهای جنوب شرق آسیا که در گذشته به‌عنوان برندگان جنگ تجاری میان چین و ایالات متحده شناخته می‌شدند، اکنون با چالش‌های بزرگی روبه‌رو هستند. اقتصادهای این منطقه، که اغلب به‌عنوان ذی‌نفعان در کاهش روابط تجاری میان چین و آمریکا تلقی می‌شوند، اکنون چشم‌اندازی دشوار در پیش دارند. اگرچه برخی کشورها ممکن است عملکرد خوبی داشته باشند، اما مشخص نیست که آیا کسی واقعاً می‌تواند از این درگیری تجاری با موفقیت بیرون بیاید.
آخرین اقدامات تجاری ترامپ، از جمله افزایش ۱۰٪ تعرفه‌ها بر واردات چین و اعمال ۲۵٪ تعرفه بر مکزیک و کانادا، نشانه‌ای از کاهش اعتماد به تجارت آزاد جهانی است.
به گزارش فولاد ایران، اقتصادهای این منطقه دیگر مانند دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ رشد چشمگیری ندارند؛ تایلند دچار رکود شده، مالزی رشد متوسطی دارد، ویتنام در تلاش برای اصلاحات اقتصادی است و اندونزی اهداف غیرواقع‌بینانه‌ای برای افزایش رشد دارد. رهبران این کشورها از افزایش تنش‌های تجاری نگران هستند، زیرا وابستگی شدیدی به سرمایه‌گذاری خارجی و صادرات دارند.
آخرین اقدامات تجاری دونالد ترامپ گسترده‌تر و فراگیرتر شده است و اکنون مکزیک و کانادا را نیز هدف قرار داده است. با این حال، وضعیت روابط آمریکا و چین در آسیا همچنان به‌عنوان معیاری برای ارزیابی میزان تمایل ایالات متحده به زنجیره‌های تأمین جهانی و بهترین مکان استقرار آن‌ها در نظر گرفته می‌شود.
میزان موفقیت جنوب شرق آسیا در عبور از این بحران، تأثیر بسزایی بر توانایی این منطقه در حفظ رشد چشمگیر استانداردهای زندگی در چند دهه اخیر خواهد داشت. کاخ سفید اوایل این ماه موافقت کرد که اجرای تعرفه‌ها بر مکزیک و کانادا را برای یک ماه به تعویق بیندازد، اما دولت جدید آمریکا نشان داده است که تمایل دارد از چنین اقدامات تنبیهی در واکنش به هر چیزی که آن را تهدیدی برای منافع خود ببیند، استفاده کند. این چشم‌انداز نگران‌کننده‌ای برای منطقه‌ای است که به سرمایه‌گذاری خارجی و صادرات وابسته است. به‌عنوان مثال، اگر هواپیماهای باری آمریکایی از فرود در مالزی منع شوند یا یک دولت محلی تصویب پروژه یک مرکز داده را که توسط یک شرکت بزرگ فناوری در غرب ایالات متحده اداره می‌شود، به تأخیر بیندازد، این کشور چه زیانی متحمل خواهد شد؟
رشد اقتصادی این منطقه دیگر به سطوح فوق‌العاده‌ای که در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ موجب شهرت کشورهای آن به‌عنوان "اقتصادهای ببر" شد، نزدیک نیست. تایلند، که زمانی ستاره تولید در آسیا بود، اکنون رشد اقتصادی ضعیفی دارد؛ مؤسسه Capital Economics اخیراً آن را "بیمار جدید آسیا" نامیده است. رشد اقتصادی مالزی قابل قبول است اما چندان قابل توجه نیست. سنگاپور سال ۲۰۲۴ خوبی را پشت سر گذاشت، اما رشد اقتصادی آن در سه‌ماهه آخر سال کاهش یافت. ویتنام که به‌عنوان قدرتی در حال ظهور شناخته می‌شود، در حال تلاش برای اصلاح نظام اداری خود و کاهش ۲۰ درصدی اندازه دولت است، اما همزمان نگران است که مازاد تجاری عظیم آن با ایالات متحده، این کشور را به هدف جدید سیاست‌های واشنگتن تبدیل کند. اندونزی از رشد ۵ درصدی خود راضی نیست و آرمان‌های غیرواقع‌بینانه‌ای برای افزایش این نرخ به ۸ درصد دارد.
در دوره اول ریاست‌جمهوری ترامپ، جنگ‌های تجاری در حالی آغاز شد که جنوب شرق آسیا در وضعیت خوبی قرار داشت. آسیب‌ها حداقلی به نظر می‌رسیدند و حتی در برخی موارد سودآور بودند، بسته به اینکه شرکت‌ها تا چه اندازه مایل بودند ریسک‌های چین را پوشش داده و سایت‌های تولیدی خود را متنوع کنند. اما دستیابی به تعادل در این مسیر بسیار دشوار بود. از یک سو، این منطقه از روابط اقتصادی فزاینده خود با پکن بهره‌مند می‌شد و از سوی دیگر، شرکت‌های آمریکایی همچنان موقعیت تثبیت‌شده‌ای داشتند. بسیاری از کشورها روابط دوستانه‌ای با ایالات متحده داشتند و برخی نیز وابستگی‌های سیاسی و دفاعی عمیقی به واشنگتن داشتند. آن‌ها نمی‌توانستند به‌عنوان کشورهایی که از تمایل آمریکا به کاهش وابستگی به چین سود می‌برند، دیده شوند، اما در عین حال، نمی‌توانستند سرمایه‌گذاری‌های قابل توجه شرکت‌های غربی را نادیده بگیرند.
این کشورها ممکن است بخواهند از حاشیه‌نشینی و جلب‌توجه بیش از حد اجتناب کنند، اما دور ماندن از تحولات جهانی به مدت چهار سال کار آسانی نیست. مسئله مهم‌تر شاید تأثیرات این تنش‌ها بر کشورها یا صنایع خاص نباشد، بلکه آسیب‌های جانبی به جایگاه توافقات تجاری و اصولی باشد که آن‌ها را بنیان نهاده است. تجارت آزاد، یا حتی نسبتاً آزاد، از نظر فلسفی ضربه سختی خورده است. این پایان تجارت جهانی نیست، اما قطعاً فصل جدید و پرچالشی از آن است.
منبع: Japan Times