پایگاه خبری فولاد ایران – اوپک تمایل دارد در اذهان عمومی به عنوان یک ساختار یکپارچه و تزلزل ناپذیر باشد، با این حال، این گروه آنطور که باید همگن یا در واقع متفق القول باشد، نیست و منافع متفاوت اعضای آن ممکن است در مقطعی بقای آن را تهدید کند.
در آخرین نشست وزیران خود در ژوئن، رهبران اوپک تصمیم گرفتند کاهش تولید داوطلبانه خود را تا سال 2024 تمدید کنند. آنها همچنین تصمیم گرفتند تا سهمیه اعضایی را که رسیدن به سطح تولید توافق شده قبلی برایشان دشوار بود، تعدیل کنند.
به گزارش فولاد ایران، گویان پیشنهاد کاهش تولید اوپک را نپذیرفت و گفت که می خواهد بر رشد تولید تمرکز کند. برزیل نیز در برابر عضویت در این گروه مقاومت کرده و ترجیح می دهد به تنهایی پیش برود.
اندونزی به نوبه خود در اواسط دهه 2000 زمانی که وارد کننده خالص نفت شد اوپک را ترک کرد اما بعداً دوباره به این کارتل پیوست. اخیرا گزارشی از وال استریت ژورنال منتشر شد که می گوید امارات در حال بررسی خروج از گروه است. امارات سریعاً این گزارش را تکذیب کرد، اما تردیدها همچنان پابرجا بود، به خصوص که این گزارش در زمانی منتشر شد که تنش‌های سیاسی بین امارات متحده عربی و شریک بزرگ‌تر اوپک، عربستان سعودی اوج گرفت.
در آخرین نشست اوپک پلاس، عربستان سعودی کاهش داوطلبانه تولید 1 میلیون بشکه در روز را اعلام کرد در حالی که امارات اجازه داشت تولید خود را 200 هزار بشکه در روز افزایش دهد.
با این تعدیل، اوپک اذعان کرد که برخی از اعضا مانند عراق، نیجریه و آنگولا به سادگی ظرفیت تولید برای تولید به اندازه سهمیه اولیه خود را ندارند. بنابراین، این سهمیه‌ها بر این اساس تعدیل شد و اتفاقاً منعکس‌کننده مشکلات این اعضای اوپک در جذب سرمایه‌های خارجی است که آنها برای توسعه منابع هیدروکربنی خود به آن وابسته هستند.
در عین حال، کاهش داوطلبانه عربستان سعودی در بحبوحه برنامه هایی برای افزایش ظرفیت تولید مازاد این کشور به 13 میلیون بشکه در روز در میان مدت و برنامه های تقریباً مشابه در امارات صورت می گیرد.
به عبارت دیگر، برخی از اعضای اوپک ممکن است حتی برای حفظ تولید با مشکل مواجه شوند، اما برخی دیگر به دلیل توان مالی خود، ظرفیت مازاد خود را افزایش می دهند. این می تواند شکاف بین اعضای خلیج فارس، شاید به استثنای عراق و اعضای آفریقایی مانند نیجریه و آنگولا را افزایش دهد.
رهبر اوپک، عربستان سعودی، به طور مداوم نشان داده است که این گروه حتی زمانی که شکاف‌ها و اختلافات داخلی در مورد سیاست تولید وجود داشت، متحد بوده است. در واقع، همه اعضا تلاش کرده اند تا آن را متحد نگه دارند تا به نفع هر عضو باشد، چراکه هر گونه خبر اختلافات داخلی باعث سقوط قیمت نفت می شود. در چنین لحظه‌ای حساس به قیمت، سؤال این است که اگر تلاش‌ها برای هدایت قیمت‌ها از طریق کنترل عرضه به شکست منجر شود، این وحدت چقدر ادامه خواهد داشت.
منبع: Oilprice