پایگاه خبری فولاد ایران-قیمت
محصولات فولادی در ماه آگوست در بازارهای جهانی روند مشخصی نداشت. در حالی
که بازارهای ورق اغلب در ثبات ماندند، بازار مقاطع با افت قیمت روبرو شد.
در بازار ورق گرم قیمت های چین 4 دلار رشد داشته 566 دلار شد. محصول هند 2
دلار رشد ماهانه داشته 572 دلار شد ولی محصول روسیه تا 9 دلار ارزان تر شده
566 دلار شد و ورق گرم ژاپن رشد چشمگیر 17 دلاری داشته 592 دلار هر تن فوب
شد. اتکای شدید پکن به نیروگاه های زغال سنگ بر تلاش های جهانی برای مقابله با تغییرات آب و هوایی سایه افکنده است. چین بیش از هر کشور دیگری، قدرت انجام یا شکست تلاش های جهانی برای جلوگیری از یک فاجعه آب و هوایی را دارد.
دومین اقتصاد بزرگ جهان بزرگترین آلاینده جهان است، اگرچه میزان انتشار آن با بسیاری از کشورها بر اساس سرانه قابل مقایسه است.
بر اساس بودجه جهانی کربن 2022، چین حدود 30 درصد از کل گازهای گلخانه ای را تولید می کند، بیش از مجموع ایالات متحده، اتحادیه اروپا و هند. در عین حال، پکن در حال دستیابی به جایگاهی به عنوان پیشرو در انرژی های تجدیدپذیر است و ظرفیت انرژی خورشیدی بیشتری نسبت به کل جهان ایجاد می کند.
اما در حالی که اقتصادهای توسعه‌یافته در حال کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای خود هستند – البته به کندی برای اجرای تعهدات خود در توافق پاریس – انتشار گازهای گلخانه‌ای چین به سرعت در حال افزایش است که دلیل آن اشتهای بالا برای زغال سنگ مورد استفاده برای برق دادن به شهرهای این کشور و صنایع انرژی بر مانند فولاد است.
بر اساس داده‌های گردآوری‌شده توسط وب‌سایت Carbon Brief، یک وب‌سایت مستقر در بریتانیا، انتشار گازهای گلخانه‌ای چین در سه ماهه دوم امسال 10 درصد رشد سالیانه داشته است که این کشور را در مسیر شکستن رکورد قبلی خود با 11.47 میلیارد تن متریک در سال 2021 قرار می‌دهد. تمرکز بر سیاست آب و هوا
بدون کنترل، ردپای رو به رشد کربن، تلاش‌های بین‌المللی برای رسیدگی به بحران آب و هوا را تهدید می‌کند، بحرانی که دانشمندان می‌گویند در حال حاضر بسیار کمتر از آنچه برای کاهش بدترین پیامدهای افزایش دما لازم است، فاصله دارد.
انتظار می‌رود که اتکای شدید اقتصاد چین به زغال‌سنگ تا سال‌های آینده ادامه یابد. تحلیلگران می گویند در همین حال، اهداف انرژی های تجدیدپذیر چین، اگرچه جاه طلبانه هستند، اما با موانع قابل توجهی از جمله شبکه برق منسوخ شده و چالش مداوم ذخیره سازی انرژی های تجدیدپذیر روبرو هستند.
در سال 2020، شی جین پینگ، رئیس جمهور چین متعهد شد تا سال 2030 میزان انتشار گازهای گلخانه ای کشورش را تا 65 درصد نسبت به سطح سال 2005 کاهش دهد و تا سال 2060 به انتشار صفر کربن برسد.
مقامات چینی تنها در سال 2022، 86 گیگاوات نیروگاه زغال‌سنگ جدید و 50 گیگاوات بیشتر را در شش ماهه اول سال 2023 با روشنایی سبز تایید کردند.
اما تصمیم پکن برای افزایش دو برابری زغال‌سنگ نشان‌دهنده ترس از تکرار بحران‌های انرژی است که در سال‌های اخیر این صنعت را تحت تأثیر قرار داده است.
در سال 2021، کمبود زغال سنگ و افزایش تقاضا برای کالاها از کارخانه ها در طول همه گیری کووید-19 منجر به خاموشی در 20 شهر و استان چین شد. تابستان سال بعد، خشکسالی ناشی از موج گرمای بی سابقه باعث کاهش ظرفیت سدهای برق آبی این کشور شد که 16 درصد از ترکیب انرژی چین را تشکیل می دهند.
دیوید فیشمن، مدیر ارشد پروژه در گروه Lantau، یک مشاور اقتصادی متخصص، گفت که استان‌هایی مانند گوانگدونگ که با بحران‌های متوالی مواجه شدند، شروع به افزایش ظرفیت زغال‌سنگ خود کردند تا اطمینان حاصل کنند که در آینده با مشکلات مشابهی مواجه نخواهند شد.
به گزارش فولاد ایران، برخی از کارشناسان آب و هوا بر این باورند که اوج کربن در چین تا سال 2030 قابل دستیابی است - اگرچه اندازه اوج می تواند بسته به عوامل سیاسی به طور قابل توجهی متفاوت باشد.
تحلیلگران می گویند که کندی اقتصاد چین می تواند پکن را تشویق کند تا مانند گذشته راه خود را برای رشد اقتصادی بسازد، در حالی که صنعت قدرتمند فولاد ممکن است در برابر تلاش ها برای مهار انتشار گازهای گلخانه ای مقاومت کند.
لوری میلی‌ویرتا، یکی از محققان، گفت: "پیش‌شرط ها وجود دارد، اما به این دو دلیل این خطر وجود دارد که اوج تا اواخر دهه به تعویق بیفتد و این می‌تواند به تنهایی تلاش‌های جهانی آب و هوا را از مسیر خارج کند."
سرمایه‌گذاری چین در انرژی‌های تجدیدپذیر با سرعتی بی‌سابقه پیش رفته است. بر اساس داده های BloombergNEF، پکن با 546 میلیارد دلار در صدر فهرست سرمایه گذاران انرژی پاک در سال 2022 قرار گرفت که نیمی از کل سرمایه گذاری جهانی در آن سال است.
بر اساس داده های دولتی، ظرفیت فعلی بادی و خورشیدی چین برای تامین حدود 30 درصد از نیازهای انرژی این کشور کافی است. با این حال، تبدیل این سرمایه گذاری به انرژی قابل اعتماد، در عمل کار ساده ای نیست.
در مورد بسیاری از مزارع بادی و خورشیدی، شکاف قابل توجهی بین میزان توان تولید شده روی کاغذ و میزان استفاده واقعی وجود دارد.
اداره ملی انرژی چین پیش بینی کرده است که انرژی واقعی تولید شده در چین از انرژی های تجدیدپذیر تا سال 2030 تنها کمتر از 1 درصد در سال افزایش می یابد.
بیشتر این شکاف به دلیل ظرفیت محدود چین برای ذخیره و انتقال نیروی تولید شده از منابع تجدیدپذیر به مناطق با تقاضای بالا است.
در حالی که 94 درصد از جمعیت چین در شرق «خط هیهه-تنگ‌چونگ» زندگی می‌کنند - خطی خیالی که کشور را از شمال شرق به جنوب غرب تقسیم می‌کند - بسیاری از سدهای برق آبی و نیروگاه‌های خورشیدی و بادی در مناطق کم جمعیت در غرب واقع شده‌اند.
چالش های دیگر شامل مداخله دولت در بازار انرژی برای پایین نگه داشتن مصنوعی قیمت برق و تشویق مصرف بیش از حد است. فیشمن گفت که تلاش چین برای انتشار صفر کربن به پذیرش موفقیت آمیز فناوری های رو به رشد مانند جذب کربن و هیدروژن سبز در چند دهه آینده بستگی دارد.
شرکت Trivium China's Combs گفت: «در اصل زغال سنگ ضروری نیست، اما نیاز به سرمایه گذاری بسیار بیشتر است و برای عملی شدن آن نیاز به اصلاحات زیادی در بازار وجود دارد.
و تا زمانی که آنها واقعاً در جای خود قرار نگیرند، زغال سنگ پیشرو است. و بنابراین ما در وضعیت موجود باقی می‌مانیم، جایی که شما سرمایه‌گذاری‌های هنگفتی در انرژی‌های تجدیدپذیر و سرمایه‌گذاری مداوم در زغال سنگ دارید.»
منبع: الجزیره