پایگاه خبری فولاد ایران- هنگامی که حماس در اوایل این ماه به اسرائیل حمله کرد، اولین واکنش بسیاری از مردمی که فضای انرژی را تماشا می کردند، یادآوری خاطره بحران نفتی سال 1973 بود.
در آن سال، جنگ اعراب و اسرائیل منجر به تحریم نفت اعراب بر بزرگترین واردکنندگان غربی نفت خاورمیانه شد که به نوبه خود منجر به کمبود شدید نفت، محدودیت در پمپ بنزین ها و افزایش تورم شد.
با این حال، همانطور که ناظران آگاه اشاره می کنند، وضعیت عرضه نفت در حال حاضر بسیار متفاوت از آنچه در سال 1973 است.
به گزارش فولاد ایران، اوضاع در سال 2023 امروز بسیار متفاوت از سال 1973 است. با این حال، اختلال در عرضه کالای اصلی جهان هنوز امکان پذیر است ولی پیامدها احتمالاً کمتر از تأثیر تحریم 1973 خواهد بود.
ایالات متحده امروز فقط یک تولید کننده نفت نیست، بلکه بزرگترین تولید کننده جهان است و همچنان یکی از بزرگترین واردکنندگان این کالا است.
در همین حال، هند و چین با نرخ بالای واردات خود به بزرگترین محرک تقاضا تبدیل شده اند و چین با رکورد 11.4 میلیون بشکه در روز واردات نفت در نیمه اول سال، پیشتاز جهان است.
این کافی بود تا تحلیلگران درباره بازگشت نفت برنت به 100 دلار در هر بشکه صحبت کنند. در همین حال، قیمت گاز طبیعی نگرانی بزرگی برای اروپای وابسته به واردات است و اتحادیه اروپا در حال بررسی تمدید قیمت گازی است که در فوریه امسال تصویب کرده بود تا قیمت ها را پایین بیاورد.
این اقدام در میان اعضا بحث‌برانگیز بود و مطمئناً صادرکنندگان گاز از آن استقبال نکردند، اما با خاموش شدن امواج شوک جنگ روسیه و اوکراین، قیمت گاز به همین منوال پیش رفت و سناریویی را که اتحادیه اروپا مجبور به راضی کردن صادرکنندگان گاز می‌شد را حذف کرد.
به هر حال، این یکی دیگر از تفاوت های مشخص با سال 1973 است. این بار فقط امنیت عرضه نفت نیست که باعث نگرانی می شود، بلکه امنیت عرضه گاز نیز هست، پس از اینکه اسرائیل به لطف دو اکتشاف عظیم فراساحلی به تولیدکننده بزرگ گاز در شرق مدیترانه تبدیل شد. در حال حاضر، یکی از این به دلایل ایمنی تعطیل شده است. قیمت گاز بلافاصله افزایش یافت و اکنون اتحادیه اروپا در مورد افزایش سقف قیمت گاز صحبت می کند.
با این حال، این تامین نفت است که بزرگترین نگرانی است و دلیل خوبی هم دارد. در حال حاضر، به نظر می رسد تحلیلگران به نوعی اتفاق نظر دارند که بزرگترین مشکل برای امنیت عرضه نفت، دخالت مستقیم ایران در جنگ خواهد بود. این به طور خودکار به واکنش ایالات متحده در قالب تحریم ها منجر می شود و این تحریم ها نیز به طور خودکار صنعت نفت ایران را هدف قرار خواهند داد.
خوشبختانه برای اقتصادهای وابسته به نفت ما، این جنگ نیست که بزرگترین تهدید برای امنیت عرضه جهانی نفت است. بزرگترین تهدید این است که جنگ در بازاری که از قبل فشرده می شود چه خواهد کرد و ما هم اکنون شاهد آن هستیم.
اول و مهم‌تر از همه، جنگ، فروپاشی روابط ایالات متحده و عربستان سعودی را آشکار کرد. پادشاهی در روند احیای روابط دیپلماتیک با اسرائیل - با اعتدال ایالات متحده - بود، اما پس از حمله موشکی اخیر به بیمارستان غزه، ریاض بلافاصله ارتش اسرائیل را محکوم کرد و حمایت خود را از فلسطین اعلام کرد.
این امر عملاً به مذاکرات عادی سازی پایان داد و نشان داد که منافع آن - همانطور که نیل بیوریج، تحلیلگر سنفورد برنشتاین به وال استریت ژورنال گفت - دیگر با منافع ایالات متحده همسو نیست. همچنین این بدان معناست که عربستان سعودی هیچ اکراهی برای تامین بازار جهانی ندارد زیرا بزرگترین مصرف کننده نفت در این بازار متحد آن، ایالات متحده است و این به نوبه خود به این معنی است که سعودی ها می توانند سقف تولید خود را تا زمانی که می خواهند قیمت ها را بالاتر نگه دارند، افزایش دهند.
دومین نتیجه مهم از آخرین رویدادهای خاورمیانه این است که علیرغم تلاش گسترده برای کاهش حداقل وابستگی برخی از مناطق به نفت با سرمایه گذاری تریلیون ها در راه های جایگزین تولید انرژی، جهان به طور کامل به آن وابسته است.
در سال 1973، صنعت نفت ایالات متحده در حال افول بود، چین مصرف کننده ناچیز نفت بود و اوپک بر عرضه نفت جهان حکومت می کرد.
در حال حاضر، ایالات متحده بزرگترین تولید کننده نفت در جهان است، چین بزرگترین واردکننده نفت در جهان است، و اروپا در تلاش است خود را از این موضوع دور کند. اما ظاهرا اوپک همچنان بر عرضه نفت جهان حاکم است. و فقط به این دلیل که قیمت نفت در آخر هفته به لطف گزارش‌هایی مبنی بر ادامه تلاش‌های دیپلماتیک برای مهار درگیری کاهش یافت، به این معنا نیست که خطر افزایش قیمت نفت به 100 دلار و احتمالاً بالاتر از آن پایان یافته است. در واقع تنها چیزی که مانع از آن می‌شود، عدم تمایل عربستان سعودی و دوستان اوپک پلاس برای کنترل بیش از حد بازار و مرگ تقاضا است.
منبع: Oilprice