پایگاه خبری فولاد ایران- در ملاقات هفته آینده جو بایدن در سانفرانسیسکو با شی جین پینگ، مخاطرات بالا خواهد بود. جنگ در خاورمیانه با حمایت آمریکا از اسراییل، تهدیدی برای صحنه دیگری برای رقابت قدرت های بزرگ است. در دریای چین جنوبی، چین کشتی‌های فیلیپینی را مورد آزار و اذیت قرار می‌دهد و هواپیماهای خود را به طور خطرناکی نزدیک به هواپیماهای آمریکایی به پرواز در می‌آورد.
سال آینده روابط چین و آمریکا را بیشتر آزمایش خواهد کرد. در ژانویه، نامزدی که از سوی پکن تحقیر شده است، ممکن است در انتخابات ریاست جمهوری تایوان پیروز شود.
به گزارش فولاد ایران، شور ضد چینی آمریکا در مورد تهدید اقتصادی، نظامی و ایدئولوژیکی است. خطر چین نیز واقعی است و بسیاری از زمینه ها وجود دارد که دولت آقای بایدن باید در مقابل حاکمان کمونیست خود بایستد. اما این خطر نیز وجود دارد که دیدگاه آمریکا نسبت به قدرت چین باعث ایجاد تقابل و در بدترین حالت، درگیری قابل اجتناب شود.
حتی بدون جنگ، این هزینه‌های اقتصادی هنگفتی را به همراه خواهد داشت، آمریکا را از متحدانش جدا می‌کند و ارزش‌هایی را که آن را قوی می‌کند تضعیف می‌کند.
آمریکا نه تنها نقاط قوت، بلکه نقاط ضعف چین را نیز باید دقیق ارزیابی کند.
نقاط ضعف چین کجاست؟
این کشور با 2 میلیون پرسنل و بودجه سالانه 225 میلیارد دلاری، بزرگترین ارتش و نیروی دریایی جهان و نیروی موشکی وسیعی را در اختیار دارد و تا سال 2030 می تواند 1000 کلاهک هسته ای داشته باشد.
اما اگرچه چین جهش های تکنولوژیکی از موشک های مافوق صوت گرفته تا جنگنده های رادارگریز داشته است، مجتمع نظامی-صنعتی این کشور در زمینه هایی مانند موتورهای هواپیما و کشتی ها ردیابی، همچنان به برخی از قطعات خارجی متکی است. تحریم‌های آمریکا بر نیمه‌رساناها و قطعات می‌تواند رسیدن به مرزهای فناوری جهانی را دشوارتر کند. این ممکن است توضیح دهد که چرا ژنرال لی شانگ فو از سمت وزیر دفاع چین در سال جاری پس از تنها چند ماه از سمت خود برکنار شد.
ضعف های نظامی چین در کنار ضعف های اقتصادی شناخته شده آن وجود دارد.
تنگنای مالکیت و خصومت فزاینده حزب کمونیست نسبت به بخش خصوصی و سرمایه خارجی مانع رشد می شود. صندوق بین‌المللی پول می‌گوید تولید ناخالص داخلی چین در سال جاری 5.4 درصد و در سال 2028 تنها 3.5 درصد افزایش خواهد یافت. سرمایه گذاری شرکت های چندملیتی در چین در سه ماهه سوم برای اولین بار از زمان شروع رکوردها در سال 1998 منفی شد.
اقتصاد 18 تریلیون دلاری چین بزرگ است. اما علیرغم جمعیت بسیار بیشتر، بعید است که تولید ناخالص داخلی آن تا اواسط قرن بسیار یا اصلاً از آمریکا فراتر رود.
در پس ضعف‌های نظامی و اقتصادی چین، مشکل سوم و عمیق‌تر نهفته است: تسلط آقای شی بر یک سیستم استبدادی که دیگر اجازه بحث جدی در مورد سیاست داخلی را نمی‌دهد. در نتیجه تصمیم گیری بدتر می شود. حکومت شخصی برای چین بد و برای جهان خطرناک است. آقای شی ممکن است مانند ولادیمیر پوتین در مورد اوکراین اشتباه محاسبه کند. با این حال، او ممکن است با دانستن اینکه اگر به تایوان حمله کند اما نتواند آن را فتح کند، ممکن است قدرت را از دست بدهد، منصرف شود.
آمریکا چگونه باید پاسخ دهد؟
عاقلانه تلاش برای فلج کردن اقتصاد چین از طریق منزوی کردن آن می تواند تولید ناخالص داخلی جهانی را تا 7 درصد کاهش دهد. اما هر گونه سیاست بیش از حد جنگ طلبانه خطر تقسیم شبکه اتحادهای آمریکا را به دنبال دارد. بدتر از همه، تشدید بیش از حد سریع نظامی آمریکا می‌تواند جنگ فاجعه‌باری را برانگیزد اگر شی آن را به عنوان مقدمه تجاوز آمریکا اشتباه بگیرد.
در عوض، آمریکا باید سیاست خود را برای چین در بلندمدت تنظیم کند. در مورد اقتصاد، این به معنای باز بودن است، نه انزوا. آمریکا برای حفظ برتری اقتصادی و فناوری خود، برخلاف چین، باید برای تجارت باز بماند.
از نظر نظامی، آمریکا باید به دنبال بازدارندگی باشد اما نه سلطه. آمریکا باید از مسابقه تسلیحات هسته ای یا حمایت از استقلال رسمی تایوان اجتناب کند. برخورد با چین مستلزم دید واقع بینانه از توانایی های این کشور است.
منبع: اکونومیست