پایگاه خبری فولاد ایران- سیاست خارجی آمریکا و چین گاهی شبیه تصاویر آینه ای است. آمریکایی ها درگیر مهار قدرت چین هستند. چینی ها درگیر مهار قدرت آمریکا هستند. اما وقتی نوبت به نحوه اجرای این سیاست‌ها می‌رسد، بازتاب متوقف می‌شود.
واشنگتن و پکن نقاط قوت متفاوتی را در نبرد خود برای قدرت و نفوذ به ارمغان می آورند. در نتیجه آنها استراتژی های مختلفی را دنبال می کنند. قدرت منحصر به فرد آمریکا قدرت نظامی و تمایل آن برای ارائه تضمین های امنیتی به متحدانش است. ایالات متحده با 56 کشور در سراسر جهان، در اروپا، آسیا و قاره آمریکا، قراردادهای دفاع جمعی دارد. همچنین به کشورهای دیگر مانند اسرائیل و اوکراین که متحدان رسمی پیمان نیستند، کمک نظامی می کند. در مقابل، چین تنها با یک کشور کره شمالی یک معاهده دفاعی متقابل دارد. برخلاف ایالات متحده، این کشور همچنین با بسیاری از همسایگان خود اختلافات ارضی دارد که تمایل دارد آنها را به سمت آمریکا سوق دهد.
اما وقتی نوبت به روابط اقتصادی می رسد، چین مزیت بیشتری دارد. موسسه Lowy استرالیا محاسبه می کند که اکنون 128 کشور بیشتر با چین تجارت می کنند تا با ایالات متحده. در دهه گذشته، چین بیش از یک تریلیون دلار در بیش از 140 کشور برای سرمایه گذاری زیرساختی هزینه کرده است و به بزرگترین طلبکار جهان و بزرگترین قدرت تجاری جهان در این فرآیند تبدیل شده است، چه از طریق راه آهن سریع السیر در اندونزی، بنادر و پل ها در آفریقا یا یک بزرگراه بین قاره ای که از آسیای مرکزی عبور می کند.
کشورهای غربی می توانند و می توانند به نقص های طرح کمربند و جاده چین اشاره کنند، به ویژه بدهی های کلان به وام دهندگان چینی که بر کشورهایی مانند پاکستان، سریلانکا و زامبیا تأثیر می گذارد. اما برای کشورهای در حال توسعه که به دنبال پیشرفت سریع اقتصادی هستند، پیشنهاد چین همچنان جذاب است. همانطور که دانیل رانده، یکی از مقامات سابق USAID امسال به کنگره گفت: "از شناسایی پروژه تا امضا، شروع و تکمیل، چین تقریباً در هر مرحله بسیار سریعتر و ارزانتر از ایالات متحده است."
ایالات متحده در تلاش است تا عقب نماند. سال گذشته، Eximbank آمریکا قراردادی را برای تامین مالی بیش از یک میلیارد دلار پروژه های حمل و نقل و برق در آنگولا امضا کرد. اما با کسری بودجه ایالات متحده و توافقات تجاری جدید روی میز کنگره، رقابت آمریکا با پیشنهاد اقتصادی چین غیرممکن خواهد بود. درعوض، آمریکایی‌ها کارهایی را که به بهترین شکل انجام می‌دهند، دو چندان می‌کنند.
به گفته یک مقام ارشد، در حالی که دولت بایدن به دنبال مهار قدرت چین در اقیانوس هند و اقیانوس آرام است، ایالات متحده روابط امنیتی منطقه‌ای خود را تقویت کرده و نکات زیادی را در برنامه قرار داده است که می توان به تشدید معاهده امنیتی ایالات متحده و ژاپن، راه اندازی پیمان امنیتی Aukus با استرالیا و بریتانیا، تقویت روابط امنیتی با فیلیپین و هند و نزدیک شدن به دو کشور کلیدی کره جنوبی و ژاپن، در طول سال های بایدن، اشاره کرد.
با این حال، استراتژی مبتنی بر امنیت آمریکا برای ایجاد نفوذ خود ممکن است به مرزهای خود برسد. چین در حال حاضر در حال تقویت عضلات خود در دریای چین جنوبی است. درگیری های خشونت آمیز بین کشتی های چینی و فیلیپینی تهدیدی برای آزمایش عمق تعهدات امنیتی واشنگتن است. در تلاش برای مهار نفوذ فزاینده چین در خاورمیانه و تضمین یک توافق صلح منطقه ای، دولت بایدن به طور جدی تضمین امنیتی برای عربستان سعودی را نیز بررسی می کند. اما ماهیت خودکامه رژیم سعودی آن را به یک اقدام بسیار بحث برانگیز در واشنگتن تبدیل خواهد کرد. این امر همچنین بار بیشتری را بر دوش نیروهای مسلح ایالات متحده که در حال حاضر به دلیل تعهدات خود در اروپا و اقیانوس هند و اقیانوس آرام کاهش یافته اند، خواهد داشت.
اما با رسیدن ایالات متحده به مرزهای دیپلماسی مبتنی بر امنیت، استراتژی تجاری و سرمایه‌محور چین نیز با مشکل مواجه شده است. تلاش‌های شی برای احیای اقتصاد داخلی چین از طریق صادرات مجدد، بسیاری از کشورهای در حال توسعه را نگران کرده است که می‌ترسند صنایع داخلی‌شان تضعیف شود. اندونزی، مکزیک، برزیل، هند و شیلی اخیراً تعرفه‌های گمرکی بر کالاهای چینی را افزایش داده‌اند و سیاست‌های طراحی‌شده برای احیای اقتصاد داخلی این کشور تهدیدی برای تضعیف روابط آن با جنوب جهانی است.
به گزارش فولاد ایران، رقابت بین ایالات متحده و چین تا آنجا که به بسیاری از کشورهای ثالث مربوط می شود، همه بد نیست. کشورهایی مانند عربستان سعودی، آفریقای جنوبی، فیلیپین و برزیل احساس می کنند که آزادی بیشتری برای مقابله با واشنگتن یا پکن در یک سیستم دوقطبی دارند. اما حتی برای غیرمتعهدها، رقابت فزاینده بین ایالات متحده و چین جنبه های منفی قابل توجهی دارد. حمایت گرایی و دوشاخه شدن اقتصاد جهانی در نهایت به رشد اقتصادی آسیب می رساند یا همه یک مسابقه تسلیحاتی جدید اتلاف منابع است و خطر یک جنگ فاجعه بار را افزایش می دهد.
رقابت بین چین و ایالات متحده نیز این احتمال را کاهش می دهد که این دو کشور با یکدیگر بر روی چالش های جهانی که همه را تهدید می کند - مانند هوش مصنوعی غیرقابل تنظیم و گرمایش جهانی بدون محدودیت، کار کنند. شادی های یک جنگ سرد جدید را می توان تا حد زیادی اغراق کرد.
منبع: فایننشال تایمز